ساماندهی سکونتگاههای غیررسمی با استفاده ازتجارب جهانی در راستای دستیابی به توسعه پایدار

مناطق حاشیه نشین یا سکونتگاههای غیر رسمی در جوامع بشری دارای ابعاد و جوانب مثبت و منفی بسیاری می باشند و شناخت این پدیده و آگاهی از شرایط و جو حاکم بر آنها، قابلیت برنامه ریزی برای این گونه مناطق را بیشتر ساخته تا زمینه های حذف فرسودگی، بی عدالتی و گسست از سایر مناطق شهر را فراهم آورد و به تبع آن با به کارگیری مجموعه ای از برنامه ریزی های اصولی و راهبردی بتوانیم رشد و توسعه پایدار را در شهر معنا ببخشیم.این پژوهش می کوشد تا با نگرشی بر تجارب صورت گرفته در برخی کشورهای جهان در امر سازماندهی سکونتگاههای غیر رسمی و چگونگی مداخله آنها در این مناطق، معیارهایی جهت استفاده و حل معضل در مناطق حاشیه نشین شهری، که رو به فزونی می باشند استخراج نماید. در این پژوهش سعی شده است تابااستفاده از روشهای توصیفی تحلیلی – ،اسنادی (شامل کتب ،مقالات ،مجلات ،سایتها ) به ارائه راهکارهایی در زمینه ساماندهی سکونتگاههای غیر رسمی پرداخته .

کلیدواژه ها:

ساماندهی ، سکونتگاه غیر رسمی ، توسعه پایدار ، پایداری