متن میان افزایی در بطن مرمت محیطی

اندیشه ی بشر است که شهر را برمیسازد، و این شهرها، که به مثابه ی نخستین شکل تمدنی به شمار می آیند، خود بر سامانه ی فکری آدمی مؤثرند. از دوران باستان تا به امروز، بسیاری از سخنان ارائه شده پیرامون شهر، در قالب اندیشه ای در باب سیاست و حکومت به نمایش درآمده اند؛ چراکه دو گستره ی گسترده ی ذیربط، همپوشانیهای فراوانی با یکدیگر دارند. در پی دگرگونیهایی که در جوامع سرمایه داری متأخر، از دهه ی 1970 به وجود آمد، دوران پساصنعتی رخساره نمود، که حکومت طبقه ی فنسالار بر دنیای اکنون، از این الگو سر برمی آورد. پدیدآمدن کلانشهرها با خصیصه های اجتماعی، فرهنگی، و تکنولوژیکی خاص خود، و همچنین شبکه ی ساختارهای عظیم معماری، و تأکید هرچه بیشتر بر مفهوم آمایش و طراحی شهری، از ثمرات تغییرات به وقوع پیوسته است. دانش مرمت شهری که به دگر کردن همراه با ارتقای کیفی موجودیتی محیطی میپردازد، و اقدامیست ازبرای نگهداشت یا تضمین بقای چیزی که دارای ارزش معنوی، تاریخی، هنری، فرهنگی، اجتماعی، و علمی-تجربی، به منزله ی فرزند ناآرام شهرسازی مدرن برشمرده میشود. تفطن بدین دقیقه رهگشاست که میان مرمت و اثر هنری، مناسبتی مربوط وجود دارد. شهر، ازبرای پایش زیستن اش، ناگزیر و گریز است از تغییر مستمر؛ که گاه سریع و پرشتاب، و گاه پیوسته و آرام، جامه ی زمان میپوشد، و تجربیاتی ژرف را درونی میکند. در سده ی گذشته، تحولات ترمیمی پیکره های شهر، با تطورات تخریبی، تعویض شده، و در نتیجه ی آن، فضاها و فعالیتهای شهری، رو به فرسایش نهادند. مرمت، که آینده را برای گذشته، و در عین حال رها از آن میخواهد، پیوندی خلاق بین آنها برقرار میسازد. شایسته است به جای رشد بیرویه ی شهر به صورت افقی، ازطریق آکندن بافت موجود، افزایش متعادل تراکم، و تغییر کاربری بناهای قدیمی نامناسب، به توسعه ای پایدار دست یازید. اجرای ساختارهای تازه در زمینه های گذشته، به منزله ی یکی از ابزارهای بنیادین در راستای رسیدن به پایداری، برشمرده میشود. مقصود این تصنیف ساده، پرواز در ارتفاع میان افزایی ست.

کلیدواژه ها:

دیالکتیک صنعت و شهر ، آشفتگی محیط ، مرمت شهری ، پایداری ، توسعه ی میان افزا