معماری پایدار در ایران با نگرشی به نقشآن در معماری معاصر

در عصر مدرن تامین رفاه جامعه سرلوحه توسعه بود، اما با مطرح شدن مباحث مربوط به رابطه میان انسان، محیط زیست و توسعه در دهه 1970 ، مفهوم توسعه پایدار مورد توجه جدی قرار گرفت. با فعالیتهای علمی دانشگاهها ومتخصصان علوم انسانی در کنار کمیسیون جهانی (محیطزیست و توسعه) سازمان ملل در سال 1987 ، اصولی برای توسعه پایدار تعیین گردید. اما ورود رسمی مفاهیم توسعه پایدار به مسائل روز جهان در سال 1992 در کنفرانس محیط- زیست و توسعه ریودوژانیرو اتفاق افتاد. شهرنشینی بهعنوان یکی از چهار رکن اصلی دنیای کنونی، باعث شده تا مباحثمیان رشته ای مختلفی در شهرسازی برای نیل به توسعه پایدار مد نظر قرار گیرد. امروزه شهرها بهعنوان متن مناسبیجهت تحقق سیاستهای توسعه پایدار در نظر گرفته می شود، که مهمترین آنها اقتصاد، محیط زیست و جامعه است. البته معماری با رویکرد پایداری نیز از مؤلفههای پایداری شهر است که در متن آن از مفاهیم مشترکی تبعیت مینماید. محیطزیست، اقلیم زیستی و تغییرات آن، کاهش مصرف انرژی، ساختمان سبز و مسائل بوم شناختی از مهمترین عوامل تاثیرگذار در شکل گیری رویکردهای معماری پایدار در لایههای گوناگون فرایند طراحی، فرایند ساخت و تولید مصالح میباشند

کلیدواژه ها:

معماری پایدار ، ایران ، نقش ، معماری معاصر