بررسی کیفیت تاب آوری در طراحی شهری،نمونه موردی محله سنگلج

در جهان امروز به سبب تغییر و تحولات به وجود آمده در محیط های انسان ساخت از جمله افزایش بیرویه جمعیت و به زیرساخت برده شدن بخش عظیمی از زمین، استفاده نادرست انسان از محیط زیست و تهدید منابع طبیعی، تخریب سامانههای زیستی، بی عدالتی اجتماعی و پایین آمدن کیفیت زندگی انسانهای حال و آینده؛ توسعه پایدار در هر سه بعد اجتماعیی،اقتصادی و زیست محیطی به شدت مورد توجه قرار گرفته و بر همگان روشن است که اگر حرکتی به سوی پایدارینداشته باشیم،بی شک به زوال و نابودی دچار خواهیم شد.در این میان شهرها سیستم های پیچیده ای هستند که برای حفظ موجودیت خود نیاز به حرکتی دائمی به سمت پایداری دارند.و از آن جا که سوانح طبیعی همواره یکی از اساسی ترین موانع جهت دستیابی به توسه پایدار به شمار می آیند، پرداختن به رویکرهای نوین مواجه با این سوانح به عنوان گامی اساسی جهتحصول توسعه پایدار ضروری می نماید.بررسی دیدگاه های اخیر در رابطه با روش های مواجه با سوانح طبیعی جهت دستیابی به پایداری نشان از تغییر نگرش از توجه صرف به برنامه های مقاوم سازی به افزایش تاب آوری دارد.در این مقاله ابتدا با ارایه ی تعاریف و زمینه های مفهومی مختلف در رابطه با تاب آوری و سیر تطور این مفهوم در زمینه شهر و سوانح آن،به بررسینظریات مختلف در رابطه با فرم شهر پرداخته می شود و عوامل موثر بر فرم شهر در اثر زلزله شناسایی میشوند. در ادامه با بررسی و تحلیل مدل های فرم شهری، مدلی جهت شناسایی عوامل موثر بر تاب آوری در سطوح مختلف فرم شهری پیشنهاد شود و با معرفی و تعیین شاخص های موثر در هریک از سطوح ،محله سنگلج شرقی به عنوان نمونه موردی بر اساس مدلپیشنهادی در زمینه تاب اوری مورد تحلیل و بررسی قرار می گیرد. لازم به ذکر است بررسی های انجام گرفته در این پژوهش صرفا جنبه ی کالبدی داشته و به تاثیر سایر ابعاد اجتماعی، اقتصادی و زیست محیطی نمی پردازد.روش جمع آوری اطلاعات در این پژوهش بیشتر به روش کتابخانه ای یا اسنادی بوده که در هر مرحله با جمع آوری اطلاعات از منابع مرتبط،به تحلیل و ارزیابی و نتیجه گیری از آن ها پرداخته شده است.

کلیدواژه ها:

تاب آوری ، پایداری ، فرم شهری ، توسعه پایدار