بررسی رابطه لباس و پوشش بومی با معماری بومی در روستای اوان

هنر و معماری در ایران از سابقه ای کهن برخوردار است به طوری که اصول معماری ایرانی ریشه معماری جهان شده است. توجه به الگوهای بومی در طراحی معماری یکی از وجوه مهم در پایدارسازی معماری است. استفاده از انرژی های طبیعی در ساختمان به صرفه جویی در مصرفسوخت و افزایش کیفیت آسایش، بهداشت محیط مسکونی و سالم سازی محیط زیست منتهی می شود. هدف این مقاله بررسی نوع پوششبومی مردم در روستای اوان و رویکرد پوشش در مقابله با اقلیم سرد، یافتن مشترکات بین معماری بومی منطقه و نوع پوشش، برای رسیدن به شرایط آسایش و یافتن راه حلی برای تاثیر پذیری بیشتر در طراحی اقلیمی از پوشش بومی. این پژوهش با روش توصیفی تحلیلی مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای به بررسی اقلیم و مشخصاتش و پوشش بومی روستای اوان پرداخته شده است و به چگونگی برخورد با اقلیم و چگونگیاستفاده از آن می پردازد. برای داشتن ساختمانی که کمترین انرژی و هزینه را برای به دست آوردن آسایش در درون و بیرون آن صرف می کند، می بایست ساختمان همساز با اقلیم طراحی شود. نتایج نشان می دهد کاربرد مصالح بومی و استفاده بهینه از زمین و محیط در ساخت - و ساز بناها در نهایت دقت از جنبه اقتصادی باصرفه ، در صورتی که معماری مدرن شهر قزوین باعث غفلت از مصالح و معماری بومی شده، بدین سان به ارتباط معماری بومی و تأثیر آن بر استفاده بهینه پتانسیل های محیطی مناطق سرد اشاره شده و به تبع آن به بررسی راهکارهای طراحی کالبد بناها و شهرها متناسب با این اقلیم پرداخته شده است.

کلیدواژه ها:

معماری ، اقلیم ، پوشش بومی ، اوان