بررسی کاربرد الگوهای معماری منطقه گرا درراستای ارتقای کیفی فضاسازی برای کودکان

کودکان جامعه امروز ازفرهنگ جامعه فاصله گرفته اند ازانجایی که خانه دوم هرکودک مدرسه یا مهدکودک او محسوب میشود برنحوه اموزش فرهنگ و شکل پذیری شخصیت کودک تاثیر بسزایی دارد کودک با تجربیاتی که درطول زندگی ازمحیط دریافت می کند شکل میگیرد و ازسویی نگاه ماهمواره به برطرف کردن نیازهای بزرگسالان درخلق فضاها بوده و ازهمسوییدرخلق فضاهای مشترک بین کودکان و بزرگسالان غافل بوده ایم هدف ازاین نوشتار خلق فضاهای اجتماعی و دورنکردن کودکان ازاجتماع می باشدکه این امر باقرارگرفتن این کودکان درکنار نسلی بزرگتر و درمیان اجتماع و طبقه متوسط شهرصورت میگیرد ازانجایی که کامران دیبا دراثارش به خوبی میان مدرنیسم و سنت های ایرانی و بومی و همچنین بنا وطبیعت پیوند برقرار می کند دراین مقاله ابتدا باتکیه برنظریات کامران دیبا به بررسی الگوهای معماری اجتماعی و انسان دوستانه می پردازیم و ازسویی دیگر بادرنظر گرفتن نیازهای روزمره کودکان امروز ونبود فضاهای همسو باسالمند برای کودکان محیطی نه به دور ازسنت ه و نه به دو ازدنیای مدرن خلق کرده و درنهایت نتیجه گیری خواهد شد ک کودک و سالمند با فضاسازی های مناسب میتوانند به نیازهای خود و یکدیگر کمک نمایند

کلیدواژه ها:

کودک ، سالمند ، کامران دیبا ، معماری منطقه گرا ، تعاملات اجتماعی ، فرهنگ