معماری پایدار: هویت ، فرهنگ و ماندگاری

آنجا که سخن از معماری پایدار است، اغلب به مولفه های زیست محیطی وکاهش اتلاف انرژی وآلودگی، رابطه متقابل ساختمان با شرایط اقلیمی و برگشت پذیری به چرخه طبیعت پرداخته می شود. معمار، ساختمان خود را بخشی از طبیعت پیرامون می ببیند، که هماهنگ باآن رشد می کند و خود را با شرایط جدید محیط وفق می دهد، می تواند تنفس کند و نور خورشید را همانند موجودی طبیعی حفظ و ازآن در مواقع لزوم استفاده کند. این دیدگاه، بسیار مهم و حیاتی است، و بی تردید دسترسی به این مهم یکی از جریان های معماری معاصر است. اما مولفه دیگری از معماری پایدار که کمتر به آن پرداخته شده است، هم نیازهای روحی و جسمی ساکنان، و هم هویت فرهنگی واجتماعی معماران و دست اندرکاران یک بنا است. همان گونه که معمار هستی درکالبد انسان از روح خود دمیده و از گوهر خود به او بخشیدهو از سایر موجودات متمایز نموده است، معماران نیز چنانچه از روح وجودی خود در کالبد این فضاهای به ظاهر بی جان بدمند، می توانند به معماری خود هویت و کمال بخشند، و خود را در آن جاودانه سازند. با کندوکاو در نمونه های ماندگار و ارزشمند می توان دید که در بعضی از این کالبدهای ساختمانی هنوز حس زندگی در جریان است ،حس غم و شادی و یا شکوه و جلال و یا حس ارزشمند معنویتخدایی، هر آنچه که در هنگام تولد به این کالبد ها دمیده شده است. از این منظر، شناخت جایگاه هویت و فرهنگ در معماری پایدار امری بسیار مهم و قابل بررسی است. در نهایت، اثرات جوهر وجودی معمار در کار او می ماند، و در فرایندی که می توان آن را سرایت ماندگاری یا دومینوی ماندگاری نامید، بخشی از آن اثرات، می تواند به آثار بعدی که از او الهام گرفته باشند، منتقل شود.

کلیدواژه ها:

معماری پایدار ، هویت ، فرهنگ ، ماندگاری ، معنویت