ارزیابی تاثیر مقیاس انسانی برمیزان نظارت پذیری فضا؛ موردپژوهی : بیشه حبیب اصفهان

تحولات شیوه زندگی درچنددهه اخیر اگاهانه یا نااگاهانه درجهت غفلت ازپتانسیل مجموعه های مسکونی برای بستر سازی تعاملات اجتماعی صورت گرفته است نتیجه این بی توجهی دراکثر موارد به نادیده انگاشته شدن ضرورت وجود فضایی برای تعامل همسایگان درطراحی مجموعه های مسکونی منجر شده و درصورت توجه نیز طراحی این دست فضاها به هدف اصلی خود تامین بستر تعاملات اجتماعی نایل نیامده است توجه دوباره به کیفیت طراحی مجموعه های مسکونی علاوه برجنبه های زیست محیطی عملکردی و زیبایی شناختی باتامین امنیت شهروندان میتواند کیفیت زندگی اجماعی را نیز ارتقا بخشد این پژوهش بامعرفی مقیاس انسانی فضا به عنوان یکی ازمهمترین معیارهای تامین نظارت پذیری فضای مجموعه های مسکونی و لزوم وجود نظارت دوجانبه برای حضور افراد درفضا به دنبال معرفی ابعادمناسب فضای میانی مجموعه های مسکونی برای همخوانی بافاصله دید مناسب انسان و تامین احداکثر نظارت پذیری است

کلیدواژه ها:

نظارت پذیری ، مقیاس انسانی ، ابعادفضا ، فاصله دید مناسب ، فضای محدب