ارزیابی شاخص های پایداری مسکن در بافت فرسوده شهری؛ نمونه موردی:محله هفت چنار تهران

امروزه با رشد روز افزون جمعیت نیاز به ساخت مسکن نیز روز به روز بیشتر می شود؛ از این رو برای دستیابی به توسعه پایدارشهری توجه به مسکن پایدار می تواند نقش سازنده ای داشته باشد. مسکن شهری در ایران نیز ، به علل مختلف از رشد بسیاربالایی برخوردار بوده است. در طی برنامه های توسعه در ایران، اهداف و سیاست های بخش مسکن همواره بخش مهمی از برنامه ها بوده است. توجه کمی و کیفی به مسائل مسکن شهری می تواند به توسعه شهرهای کشور و به دنبال آن، اهداف توسعه ملی در سایر بخش ها، کمک شایانی کند. . از طرفی، پدیده ی فرسودگی بافت در بسیاری از شهرهای ایران، از جملهتهران وجود دارد و وضعیت مسکن در این بافت ها، در مقایسه با سایر بافت های شهر، کیفیت پایین تری دارد. بافت های فرسوده، محدوده های آسیب پذیر شهر محسوب شده که نیازمند برنامه ریزی و مداخله هماهنگ برای ساماندهی و ارتقاءکیفیت سکونت است. محله هفت چنار تهران نیز، در منطقه 10 واقع گردیده است و از بافت های فرسوده شهر تهران محسوب می شود. هدف از انتخاب این محله، به عنوان نمونه مطالعاتی، اهمیت محله هفت چنار، به عنوان یکی از محلات شاخص تهران و منطقه 10 ، همچنین فرسودگی این بافت می باشد. از این رو، در این مقاله ابتدا به معرفی مبانی نظریپایداری، توسعه پایدار، مسکن پایدار و بافت فرسوده پرداخته سپس ابعاد و شاخص های مسکن پایدار از ادبیات موضوع استخراج شده و پیرامون این معیارها، میزان پایداری مسکن در این محله، ارزیابی شده و در نهایت، به ارائه راهکارهایی جهت افزایش پایداری مسکن در این محله، پرداخته شده است

کلیدواژه ها:

رشد جمعیت ، مسکن ، توسعه پایدار ، بافت فرسوده ، کیفیت سکونت