بررسی حس رضایت ساکنین و تعلق به مکان در مجتمع های مسکونی به همراه بررسی دو نمونه موردی مجموعه مسکونی بلند مرتبه اسکان و متعارف نور

میزان حس رضایت و تعلق به مکان در مجتمع های مسکونی، همراه با بررسی تطابقی بین دو مجموعه ی مسکونی، موضوع اصلی این مقاله است. مجتمع های مسکونی به عنوان پیچیده ترین و اساسی ترین عملکرد، در عرصه معماری قرن بیستم به حساب آمده و می توانندتاثیرات بسیار زیادی بر رفتار ساکنین و روابط آنها در پی داشته باشند، نکته ای که در بررسی روند ایجاد مجتمع های مسکونی در ایران وخصوصا شهر تهران مشاهده می گردد این است که همواره از توجه به اصول و معیارهای شهرسازی در برنامه ریزی و طراحی غالب مجتمع های مسکونی کاسته شده و اینگونه مساکن از ایجاد محیط مطلوب مسکونی فاصله گرفته اند. هدف از این تحقیق پس از تبین روند ایجاد مجتمع های مسکونی در جهان ، ایران و شهر تهران ، به ابعاد و معیارهای برنامه ریزی و طراحی مجتمع های مسکونی پرداخته و برخی ازاین اصول را در دو نمونه مورد مطالعه برای ارزیابی کمی استفاده گردیده است. دراین تحقیق، گردآوری اطلاعات از طریق مطالعه بر روی پژوهش های موجود، مطالعات کتابخانه ای و نیز پژوهش های میدانی است.تحلیل نمونه های دریافت شده از پرسش نامه به روش AHP خواهد بود. یافته های تحقیق نشان می دهد که در مجتمع های مسکونی متعارف محیط مسکونی مطلوب تری نسبت به نمونه بلند مرتبه فراهم شده است. تراکم پایین و وجود فضای باز و سبز و اثرات آن بر کیفیت های کالبدی فضایی محیط ، باعث برتری امتیاز کلی نمونه -متعارف نسبت به نمونه بلند مرتبه گردیده است. در ساخت مجتمع های مسکونی،رعایت اصول شهرسازی و ایجاد فضایی مناسب برای زندگی و تامین خدمات و تسهیلات برای ساکنان آنها می تواند فضای جدید را به محیط های مسکونی مطلوب تبدیل کند

کلیدواژه ها:

مسکن ، مجتمع مسکونی ، بلند مرتبه سازی ، معیارهای شهرسازی ، محیط مسکونی مطلوب