نابرابری های اجتماعی چالشی در مسیر توسعه پایدار شهری

توسعه پایدار توسعه ای است که نیازهای نسل فعلی را بدون ایجاد اشکال در توانایی های نسل های آینده در برآوردن احتیاجات خود تأمین می نماید. رویکرد توسعه پایدار الگویی را به دست می دهد که در آن علاوه برتوسعه اقتصادی، می توان هم عدالت اجتماعی و هم پایداری محیط زیست را دنبال کرد. باید توجه کرد که حرکت به سمت یک مسیر پایدار توسعه، تنها به مدیریت بهتر اقتصاد و محیط زیست خلاصه نمی شود، بلکه داشتنشرایط مطلوب اقتصادی و اجتماعی برای تضمین پایداری فعالیت های کوتاه مدت و بلند مدت لازم است. یکی از موانع تحقق توسعه پایدار شهری، نابرابری های اجتماعی و فقر است. فقر و نابرابری های اجتماعی باعث می شودتا میزان مشارکت اجتماعی که یکی از مهمترین پیش نیازهای توسعه پایدار است به شدت کاهش یابد. چرا که توان مشارکت در بین مردم محدود شده و از سویی دیگر نابرابری های اجتماعی و فقر منجر به بروز زمینه های نابرابری، تخریب محیط زیست، حاشیه نشینی، جرم و جنایت و... می گردد. وجود نابرابری های اجتماعی و فقر درجوامع بشری پدیده ای طبیعی نیست، بلکه محصول نوع روابط اجتماعی، اقتصادی و سیاسی حاکم بر آن است که موجب دسترسی و توزیع نابرابر منابع و امکانات می شود. در این تحقیق موضوع نابرابری های اجتماعی و گسترش فقر به عنوان چالشی بزرگ در راه تحقق توسعه پایدار شهری و اثرات آن مورد بررسی و مطالعه قرار گرفته است

کلیدواژه ها:

نابرابری های اجتماعی ، فقر ، توسعه پایدارشهری ، رفاه اجتماعی ، محیط زیست