تاثیرات افزایش تعاملات اجتماعی در زندگی ساکنان مجتمع های مسکونی

بشر در طول حیات خود همواره نیازمند به ارتباط با سایر افراد بوده است و تامین این نیاز در ارتباط فرد با جامعه میسر خواهدبود. از طرف دیگر مسکن نیز به عنوان مکانی که افراد حدود 70 درصد عمر خود را در آن می گذارنند، مکانی مناسب جهتایجاد فضایی در جهت تعامل اجتماعی افرد است، اما به دلیل رشد شهر نشینی دهه های اخیر در ایران، الگوی تولید مسکنتغییر یافته و لزوم ایجاد انبوه مسکن، سبب کاهش کیفیت و مطلوبیت طراحی ها گشته است. در گذشته تعاملات اجتماعیافراد در محل سکونت در میان فضاهای عمومی که بین خانه ها و در هر محله وجود داشته، بوده است. اما در دوران معاصر باوجود ارتباطات عمودی که در مجتمع های مسکونی قرن اخیر وجود آمده، فقدان فضاهایی که این تعاملات صورت بگیرد کاملااحساس می شود که عدم توجه به این نیاز اساسی انسان یعنی تعامل با دیگران، علاوه بر ایجاد معماری ناپایدار و غیر بومی میتواند صدمات جبران ناپذیری را به فرد و جامعه وارد نماید. هدف عمده در پژوهش حاضر رسیدن به عوامل موثر و تعیین کنندهدر شکل گیری تعاملات اجتماعی ساکنین مجموعه های مسکونی می باشد. در این روند، از روش توصیفی- تحلیلی با تکیه برمنابع کتابخانه ای و اینترنتی بهره گرفته شده است. یافته ها نشان می دهد عواملی چون همگنی اجتماعی ساکنین و بهکارگیری الگوهای طراحی جهت ایجاد شرایط امن، جذاب و راحت برای حضور خانواده ها در فضای مجتمع مسکونی، تاثیربسزایی در افزایش تعاملات اجتماعی همسایگان دارد.

کلیدواژه ها:

مجتمع مسکونی ، تعاملات اجتماعی ، فعالیت های جمعی