بهره وری ازانرژی وایجادتهویه مطبوع به وسیله احداث بادگیرهای جدید دراقلیم گرم و خشک

گرمای طاقت فرسای باعث شده که در گذشته از سیستم بادگیرهای دارای سرمایش خود به خودی برای ایجاد شرایط تهویه مطبوع استفاده شود. در این مقاله سیستم سنتی که برای ایجاد سرمایش استفاده شده، ازدیدگاه دیگر مورد بررسی قرار گرفته است. امروزه بدلیل استفاده زیاد از سوختهای فسیلی و الکتریکی، محیط زیست دچار آلودگیهای جدی شده است. از این رو با ایجاد تهویه خود به خودی بوسیله بادگیرها، صرفه جوئی قابل ملاحظه ای در مصرف انرژی، حاصل می گردد. بادگیرهایی که در این مقاله به آنها اشاره می گردد، ترکیبی از دو روش تأمین آسایش در اقلیمهای گرم و خشکمی باشد. عامل مهم حرکت هوا در یک بادگیر، نیروی ثقل می باشد. بادگیرهای سنتی در صورت وجود آب در منطقه، باد را به زیرزمین انتقال می دهند. در زیرزمین فواره یا حوض تعبیه شده است. هوا از طریق تبخیر آب خنک می گردد. در این حالت تبادل انرژی بین هوا و آب نه تنها موجب تبخیر آب بلکه موجب خنک شده هوا می گردد. برای ایجاد شرایط لازم برای صرفه جویی انرژی لازم است تغییراتی در سازه بادگیر انجام شود.در این مقاله به بررسی بادگیر،یکی از عناصر معماریسنتی متناسب با اقلیم پرداخته شده و ویژگی ها ومشکلات اقلیمی آن بررسی وسپس به بررسی تاثیر بادگیر به عنوان یکی از عناصر شاخص معماری وهمینطور الگوی سازنده،که در آسایش وراحتی زندگی مردم شهرهای کویری نقش عمده ای را ایفا کرده است پرداخته می شودو در نهایت به معرفی طرح هایی کارا ومتناسب با معماری امروز که بر گرفته از روش های ساخت این عنصر شاخص پایداری گذشته ایران زمین است می پردازیم

کلیدواژه ها:

صرفه جویی انرژی ، بادگیر ، سازه بادگیر ، اقلیم گرم و خشک ، پایداری