پیوند طبیعت گردی و صنایع دستی با اقتصاد جامعه محلی در مناطق تحت مدیریت سازمان محیط زیست حفاظت مبتنی بر مشارکت و اقتصاد پایدار

مدیریت محیط های طبیعی با ارزش، برای حفاظت از گنجینه های حیات ضروری است. امروزه مناطق طبیعی بکربه ندرت یافت می شود و برای حفاظت، تمرکز بر محیط های کمتر دست خورده که انسان ها در آن حضور دارند، معطوف شده است. در ایران مدیریت مناطق حفاظت شده، به صورت سنتی صورت می گیرد. در این شیوه ی مدیریت، یا تاکید بر خروج مردم و فعالیت های آن هاست، یا بهره برداری ها، همخوان با توان اکولوژیک منطقه نیست. جلب مشارکت مردمی برای ایجاد معیشت های پایدار مانند صنایع دستی و ایجاد ارتباط بین تولیدات صنایع دستی و طبیعت گردی، می تواند به بهبود اقتصاد جامعه محلی بدون فشار بر منابع طبیعی کمک نماید. احیای صنایع دستی با فرهنگ بومی و محیط زیست منطقه ارتباط تنگاتنگی دارد. کلیه این مسائل منجر به ایجاد دلبستگی جامعه محلی برای حفاظت از مناطق تحت مدیریت، می شود. این گونه اقدامات در شرح خدمات مسئولین مناطق حفاظت شده ایران تعریف نشده است. به همین جهت ضروری است نمونه هایی توسط تشکل های غیر دولتی، به اجرا گذاشته شود تا به عنوان تجربه موفق به مدیران دولتی معرفی شود. جامعه محلی در صورتی که متشکل شود، به خوبی آموزش ببیند و در اهداف اقتصادی و حفاظتی منطقه مشارکت فعال داشته باشد، از بهترین حافظان محیط های طبیعی خواهد بود. در این مقاله ابتکار کاملا موفق انجمن پایشگران محیط زیست ایران، در احیای صنایع دستی بومی و اصیل و ارتباط آن با طبیعت گردی در منطقه حفاظت شده هلن و کاشت بذر بلوط ذر جنگل های منطقه که توسط بانوان روستای گل سفید استان چهار محال و بختیاری اجرا شده است، ارایه شده است. برای پایداری کیفیت، ارزیابی تولیدات، استاندارد سازی محصولات و نصب لیبل های مهردار صورت می گیرد

کلیدواژه ها:

طبیعت گردی ، صنایع دستی اصیل و بومی ، مشارکت جامعه محلی ، مناطق حفاظت شده ، حفاظت مشارکتی