مصالح سبز گامی در راستای دستیابی به معماری پایدار

با شکل گرفتن انقلاب صنعتی و پیشرفت های فنی و تکنولوژیکی در عرصه معماری و ساختمان سازی، معماری بومی و استفاده از مصالح بوم آورد به دست فراموشی سپرده شد و مسایلی نظیر بحران های اقتصادی و بحران های زیست محیطی،مطرح گردید. در معماری معاصر ایران به بهینه سازی مصرف انرژی، هماهنگی با اقلیم و تولید حداقل آلودگی و ضایعات توجه چندانی نمی شود.همچنین تولید روز افزون نخاله های ساختمانی، مواد زاید آلی، زباله های شهری، ضایعات صنایع غذایی و کشاورزی باعث آلودگی وسیع چرخه های اکوسیستم در آب، خاک و هوا می شود. مقدار زیادی از انرژی فسیلی اتلاف شده، ناشی از طرح ها و مصالح غیر استاندارد ساختمان ها است که به دلیل ناهمگونی با شرایط اقلیمی خود، ساخته شده و باعث برهم زدن نظم طبیعی اکوسیستم ها و از بین بردن محیط زیست شده است. بنابراین این مسایل ما را به سمت تولید و استفاده از محصولاتی که به محیط زیست آسیب کمتر می زنند، رهنمون می سازد. روش تحقیق در مقاله حاضر، توصیفی – تحلیلی می باشد. هدف از تحقیق، معرفی مصالح سبز به عنوان مصالح دوستدار محیط زیست و دستیابی به پایداری با بهره گیری از تکنولوژی های جدیدمی باشد

کلیدواژه ها:

معماری پایدار ، مصالح سبز ، مصالح غیر استاندارد ، مصالح دوستدار محیط زیست