مفاهیم گردشگری فرهنگی بوممدار در رشد شهری درونزا

پیشرفت افقی روزافزون شهرها -در مقابل قسم عمودی آن- و دگرگونیهای حاصله در اسلوب زیستن، افراد مقی م بافتهای تاریخی را روانهی پهنههای نوپدید نموده است. کمبود امکانات اساسی و تأسیسات زیرساختی لازم سازگار با تحولات زمانه و زمینه، این عرصهها را علیرغم برخورداری از برازندگیهایی بیشمار، متدرجاً به محلههای مغموم تهی از جمعیت تبدیل کرده است. دانش مرمت شهری، با اشتمال بر دیدگاههای حفاظت یا فرهنگگرا و توسعه یا کارکردمحور، جهت نگاهداشت و ارتقای کیفیت مندرج در ساحتهای گذشته در تلاش است، و ازبرای برقراری پیوندی وثیق و نسبتیمستمر میان صیانت از میراث دیرین و همآهنگی با تغییرات نوین، راهبردهای گونهگونی را میآزماید، که از آنجمله است: سیاست بسط درونبافتی. کاربست این رویکرد، که دو ایدهی میانآکندن و عملکرد مجدد منطبق -اعم از انضمام بخش جدید و دگرگونی قسمت قدیم- را در دل خویش میگنجاند، به حوزههای کهن شادابی دوباره بخشیده، و رونقی روا را در ابعادی متفاوت برای آنها بهبار مینشاند. یکی از توانشهای ترقی فرهنگی، اجتماعی، و اقتصادی در گسترههای گستردهی مطروحه، گسترش سیاحت است. گردشگری را میتوان چونان "بنفکنیDeconstructionدریدایی، و سرپیچیTransgression فوکویی در خاطر آورد: آشنایی اپیستمولوژیک با قالبهای قاعدهمند غیریت، علاوه برمواجههی انتقادی پلورالیستی با هر پدیدهی متقرر در بنیان وجود، در راستای دستیابی به راستینهی اونتولوژیک پس پشت آن -اگر امکانپذیر باشد. تدبیر دنیاگردی فرهنگی اجتماعمدار، که مبتنی بر برآوردن حاجات عینی و ذهنی انسان است، و مشارکت عموم را در فراشد طرحافکنی و فعالیت اجرایی جهت بازیابی هستی اصیل و نبرد با پوچپنداری بیبار، حائز اهمیت میانگارد، سویههایی سزاوار از توسعهی پایدار را هدیت میدارد. تعداد فراوانی از بافتارهای تاریخی ایران، که با توجه به موقعیت استقرار و شایستگیهای محلی خود، قابلیت جذب جهانگرد، و بهتبع آن، حفظ و تقویت ارزشهای پیرامونیشان را دارند، در محدودهی مطالعهی حاضر جای میگیرند. شرح این مجمل، در متن یافتنیست.

کلیدواژه ها:

معرفت ناراست ، ازخودبیگانگی ، همیاری عموم ، سیاحت جامعهمحور ، توسعهی درونی