رابطه دیالکتیک تفکر استراتژیک و برنامه ریزی استراتژیک

در عصر حاضر که سازمانها و نهادهای ارائه کننده خدمات و تولیدات، با فشردگی و روند فزآینده فضاهای رقابتی ونوآورانه بر گرفته از جهانی شدن و تغییرات سریع در عرصه های بین المللی، رو به رو هستند. تنها ویژگی اثربخشی که مدیرانموفق را از سایرین متمایز می سازد، اندیشه برتر آنهاست که در لفافه عنوان متفکر استراتژیک را به خود الصاق می کنند و به گونهای عمل می نمایند که ضمن حفظ بقای سازمان، مزیت رقابتی خود را نیز افزایش می دهند. دانش مدیریت نوین در طلیعه قرنجدید بیش از هر چیزی برای تغییر و تحول مستمر اهمیت قائل است. در چنین فضای پیچیده و پویایی تنها استراتژی مناسباست که بقای سازمان را تضمین می کند و تدوین استراتژی نیازمند بن مایه ی تفکر استراتژیک می باشد. بدین رو امروزه تفکراستراتژیک به عنوان یک عنصر بسیار مهم و ارزشمند در مدیریتهای کلان سازمانها و سیستمهای کسب و کار مطرح می باشد. ازاست. این بصیرت کمک میکند » بصیرت و فهم از وضعیت موجود و بهرهبرداری از فرصتها « دیدگاه کلی، تفکر استراتژیک یکتا واقعیتهای بازار و قواعد آن به درستی و به موقع شناخته شود؛ و برای پاسخگویی به این شرایط راهکارهای بدیع و ارزشآفرینی خلق شود. از دیدگاه مینتزبرگ، تقویت تفکر استراتژیک به تدوین استراتژیهای بهتر منجر می شود. او معتقد است مدیرانیکه مجهز به قابلیت تفکر استراتژیک هستند قادرند، سایر کارکنان را به یافتن راهکارهای خلاقانه برای موفقیت سازمان ترغیبکنند، در واقع می توان تفکر استراتژیک را پیش درآمدی بر طراحی آینده سازمان دانست.