زیرساخت های به اشتراک گذاری دانش دردانشگاه ها و مراکز پژوهشی کشور

امروزه اشتراک دانش، به منشأ دستیابی به مزیت رقابتی و حفظ آن تبدیل شده است. برای دستیابی به چنین مزیتی، سازمان ها نیازمند سازوکارهایی هستند که آنها را قادر به بهبود عملکرد اشتراک دانش نموده و در دستیابی به موقعیت بهتر یاری رسانند. بنابراین اشتراک دانش میان سازمان های مختلف شرط ابقای آنها در محیط های رقابتی امروز است و فراهم آوری بسترها و زیرساخت های لازم برای انجام این فرایند ضرورت دارد. بر این اساس پژوهش حاضر بر آن است تا ضمن بررسی عوامل فنی و زیرساختی تأثیرگذار بر فرایند اشتراک دانش میان اعضای هیأت علمی دانشگاه ها و مراکز پژوهشی کل کشور در رشته پزشکی، نسبت به شناسایی مؤثرترین بسترها، شیوه ها و مجاری اشتراک دانش اقدام نماید. مطالعه حاضر از لحاظ هدف انجام، جزو مطالعات کاربردی، به لحاظ شیوه گردآوری داده ها به صورت ترکیبی از روش مطالعه کتابخانه ای و پیمایشی بود. حجم نمونه برابر 423 نفر در نظر گرفته شد و از تکنیک «نمونه گیری طبقه ای تصادفی با تخصیص متناسب» به منظور انتخاب اعضای نمونه استفاده گردید. نتایج نشان داد حدود 17 درصد استادان زیرساخت های فنی را مناسب و 43 درصد تا حدودی آنها را مناسب ارزیابی نمودند. همچنین مشاهده شد اشتراک دانش و تجربه استادان در کل با 5/28 درصد تا حد زیاد و2/48 درصد تا حدودی با اعضای هیأت علمی آموزشی و پژوهشی درون سازمان خود بیشتر از سایر سازمان ها است. از نظر استادان، کنفرانس ها و انجمن ها با میانگین رتبه 93/4 و تبادل نیروی انسانی با میانگین 24/4 مؤثرترین شیوه ها در اشتراک هستند. نتایج آزمون فرضیه ها نشان داد عوامل فنی با اشتراک دانش درون و بین سازمانی رابطه معناداری دارد. دستاوردهای این پژوهش مبنای تجربی مناسبی برای برنامه ریزی و اجرای سازوکارهای اشتراک دانش را فراهم خواهد آورد.

کلیدواژه ها:

مدیریت دانش ، اشتراک دانش ، تکنولوژی اطلاعات ، دانشگاه ها ، مراکز پژوهشی