تعیین میزان بهینه ی پمپاژ از منابع آب منطقه ی ساوجبلاغ

بحران آب از جمله چالش های مهم زیست محیطی منطقه خاورمیانه می باشد. بسیاری از کارشناسان نگران آن هستند که استفاده از منابع آب در ایران بدون در نظر گرفتن محدودیت آن در آینده مشکلات جدی را ایجاد می نماید. در مطالعه حاضر، مدیریت منابع آب در شهرستان ساوجبلاغ با استفاده از مدل برنامه ریزی خطی مورد بررسی قرار گرفت. بر اساس مدل، میزان تخصیص بهینه آب در منطقه مشخص و درصد تغییرات آن با شرایط موجود مقایسه گردید. نتایج نشان داد که مقدار بهینه پمپاژ در ماه های گرم سال افزایش می یابد. افزون بر آن، سطح زیرکشت محصولات زراعی در سال خشک نسبت به مرطوب به طور محسوسی کاهش نشان داد. مقادیر بهینه پمپاژ نیز در ماه های مختلف سال کمتر از میزان پمپاژ فعلی منطقه بود. با توجه به یافته ها، برای اجتناب از آسیب بیشتر به سفره آبهای زیرزمینی منطقه لازم است سیاستهای مدیریت منابع آب منطقه مورد تجدید نظر و مدیریت عرضه و تقاضای آب با هم مورد توجه قرارگیرد.

کلیدواژه ها:

برنامه ریزی خطی ، پمپاژ بهینه ، مدیریت منابع آب ، سطح زیرکشت