پایش کمی و کیفی رودخانه گرگر در خشکسالی87-86 در استان خوزستان

رودخانه گرگر یکی از شاخه های رودخانه کارون است که درابتدای شهر شوشتر ودر محل بندمیزان ازآن جداشده وپس از طی مسافت 78 کیلومتری مجددا در محل بندقیر با پیوستن به شاخه های شطیط ودز ، کارون بزرگ را تشکیل می دهد .بهره برداری از این رودخانه در حال حاضر توسعه قابل توجهی یافته که این امر به همراه افزایش آلودگیهای ناشی از کاربریهای استقرار یافته در حوضه وتخلیه پسابها وفاضلابها به این رودخانه موجبات افزایش غلظت آلاینده ها را فراهم آورده است. احداث حوضچه های پرورش ماهی در حاشیه گرگر به همراه کشاورزی وبالاخص کشت برنج درتابستان (که البته در شرایط خشکسالی فعلی ممنوع است) و به تبع آنها تخلیه پساب حوضچه های پرورش ماهی، زه آبهای کشاورزی وهمچنین تخلیه فاضلاب وکشتارگاه شوشتر به رودخانه ، شرایط آلودگی این شاخه از کارون را مهیا نموده است. نشانه های این آلودگی ها در طعم و بوی نامطبوع آبی که مصرف کنندگان گزارش داده اند و همچنین نتایج آزمایشاتی که بالا رفتن بار آلی ، جامدات محلول و معلق و موجودات بیولوژیکی را نشان می دهند ، نمود پیدا کرده است . نتایج آزمایش های بیولوژیکی نشان داده است که جمعیت غالب دراردیبهشت ماه سال جاری گونه های Oocyctaceaاز کلروفیسه ها بود. اما متاسفانه در تیر ماه اسیلاتوریا وانابنا (گونه های آبهای آلوده از جلبکها ی سبز-آبی)رشد بی رویه ای داشته اند که بسیار هشدار دهنده است. وچنانکه کنترل در ورود فاضلاب ها وپسابها صورت نپذیرد می تواند مشکلات آتی بیشتری را در پی داشته باشد. دیگر پارامترهای مبین وضعیت کیفی و آلودگی رودخانه نظیر میزان املاح و نمکهای محلول آب ، DO ، BOD ، COD ، کل کلیفرم و فکال کلیفرم ها در این مطالعه مورد بررسی واقع گردیدند .

کلیدواژه ها:

رودخانه گرگر ، خشکسالی ، پایش کمی و کیفی ، حوضچه پرورش ماهی ، آلودگی ، وضعیت بیولوژیکی