طراحی بهینه سیستمهای زهکشی بر اساس مسائل زیست محیطی با استفاده از الگوریتم ژنتیک

برای رفع مشکلات کمی و کیفی حا صل از ز ه آبهای کشاورزی مناس بترین روش، کنترل منابع آلاینده با مدیریت کاربرد بهنگام و صحیح مواد شیمیایی و کاهش تلفات رواناب و نفوذ عمقی آبیاری در سطح مزرعه می باشد . توسعه کشاورزی در جنوب استان خوزستان منجر به تولید حجم زیادی زه آ بهای شور شده است که تخلیه آنها به پایین دست اعتراض زیادی را برانگیخته است . زه آب ورودی به لوله زهکش شامل دو قسمت می باشد: بخشی از بالای سطح زهکش با کی فیت آب خارج شده از منطقه ریشه و بخش دیگر از ناحیه زیر زهکش با کیفیت آب زیرزمینی وارد لوله زهکش میشود. در صورت یکه آب زیرزمینی شور باشد (مانند وضعیتی که در خوزستان وجود دارد)، کیفیت ز هآ ب نیز شور خواهد بود و در پایین دست مشکلاتی را بوجود می آورد. عمق و فاصله زهکش ها به عنوان پارامترهای طراحی سیستمهای زهکشی بر میزان آب ورودی از این دو بخش به لوله زهکش موثر می باشند. در مقاله حاضر سعی شده است که با استفاده از روش بهینه سازی الگوریتم ژنتیک، عمق و فاصله زهکشها به گونه ای تعیین گردند که کیفیت زه آب خروجی از زهکشها از حد مجاز استاندارد رودخانه بیشتر نباشد . متغیرهای تصمیمگیری در تابع هدف شامل عمق و فاصله زهکش و عمق معادل زیست محیطی بود که محدودیتهای آنها نیز در مدل در نظر گرفته شد. در این تحقیق، عمق معادل زیست محیطی بدست آمده از بهینه سازی با استفاده از معادله رگرسیونی به صورت تابعی از عمق ، فاصله و غلظت آب زیر زمینی ارائه شد که به کمک آن میتوان ز هآب با کیفیت استاندارد وارد زهکش طبیعی منطقه نمود و اثرات منفی زیست محیطی آن را در پایین دست کاهش داد.

کلیدواژه ها:

اثرات زیست محیطی ، الگوریتم ژنتیک ، طراحی بهینه سیستم های زهکشی ، مدیریت کیفی