ضرورت ایجاد تشکل های آب بران و انتقال مدیریت آبیاری با رویکرد مشارکت بهره برداران

کشاورزی بر مبنای چند عامل مهم از جمله آب، خاک، انسان و بالاخص مدیریت تمامی این عوامل استوار است. آب بعنوان مهمترین عامل و اساسی ترین نهاده تولید در بخش کشاورزی و در عین حال محدود کننده ترین گزینه در کشور ایران و خصوصا در مناطق خشک و نیمه خشک مورد توجه جدی قرار گرفته است. با توجه به راندمان بسیار پایین آب در بخش کشاورزی و آبیاری، بنابراین ایجاد شبکه های مدرن آبیاری و زهکشی گام بزرگی در جهت استفاده بهینه از آب کشور است. از آنجایی که عامل اصلی ناکارایی شبکه های آبیاری کشور را باید در ناهماهنگی در بخش مدیریتی و عدم توجه به مسایل فرهنگی و اجتماعی کشاورزان جستجو کرد لذا اجرای این طرحها در صورتی که با مشارکت کشاورزان صورت پذیرد نه تنها منجر به کاهش هزینه ها توسط کشاورز خواهد شد بلکه بار مالی دولت را نیز کاهش داده و به تدریج می توان با واگذاری مدیریت نگهداری وبهره برداری به کشاورزان در قالب تعاونی های آب بران گام بزرگی جهت خصوصی سازی برداشت. انتقال مدیریت آبیاری بعنوان یک عامل پویا و مؤثر در جهت سیاست گذاری و برنامه ریزی در طرحهای توسعه منابع آب دارای اهمیت ویژه ای است. مدیریت آبیاری درحقیقت تصمیم گیری در خصوص نحوه مصرف منابع آب بمنظور افزایش بهره وری این منابع در جهت رسیدن به توسعه پایدار می باشد. عدم توجه و مدیریت صحیح به بخش خصوصی ذینفع در شبکه های آبیاری و زهکشی طرحهای مذکور را با شکست مواجه خواهد ساخت. بطور کلی انتقال مدیریت تلاش برای ساماندهی تشکلهای آبیاری، آموزش مدیران آینده، بهسازی ساختار های مورد نیاز و قانونمند سازی قراردادها وتوافق های حاصله بین آب بران و دولت را در بر می گیرد تا با اعمال این تدابیر در جهت توسعه پایدار در بخش کشاورزی و رونق و شکوفایی استعدادهای بالقوه هر منطقه با توجه به پتانسیل های موجود برنامه ریزی گردد

کلیدواژه ها:

منابع آب ، مشارکت ، تشکل های آب بران ، انتقال مدیریت ، بخش خصوصی ، توسعه پایدار