طراحی مدل بهینه سازی کاربری اراضی، مبتنی بر الگوریتم NSGA-II به منظورمدیریت سیلاب

از عوامل مؤثر در ایجاد سیلاب در سطح حوزه های آبریز میتوان به کاربریهای غلط و غیر اصولی و یا بیشتر از قابلیت اراضی اشاره کرد. برنامه ریزی و تصمیم گیری برای انتخاب یک کاربری بهینه به منظور مدیریت سیلاب کار دشواری است؛لذا استفاده از ابزارهای قدرتمند در زمینه مدیریت، ارائه و تحلیل داده های مکانی همانند سیستم اطلاعات جغرافیایی ) GIS ) در حل این گونه مسائل بسیار مفید میباشد. با وجود این بسیاری از روشها و توابع استاندارد امروزی GIS در حل بعضی ازمسائل پیچیده مکانی ناتوان میباشند لذا استفاده از الگوریتمهای هوشمند میتوانند ما را در حل این گونه مسائل تصمیمگیری مکانی کمک کند. هدف از این پژوهش طراحی یک مدل بهینه سازی کاربری اراضی، مبتنی بر الگوریتم ژنتیک چندهدفه به منظور تولید الگوهای مناسب کاربری اراضی در بستر GIS میباشد. الگوهای خروجی مدل به گونه ای میباشندکه فرسایش منطقه را تا حد قابل قبولی کاهش دهد و سطح منفعت اقتصادی الگوها را بالا ببرد این در حالی است که کاربری الگوها، بالاترین سطح سازگاری را باهم داشته باشند و دشواری تغییر کاربریها پایین باشد و همچنین تا حد ممکن الگوها دارای پیوستگی باشند. در این مدل ابتدا با بررسی توان اکولوژیک منطقه، برای هر قسمت از آن یک مجموعه کاربریقابل استفاده معرفی و در ادامه با استفاده از الگوریتم بهینه سازی NSGA-II ، یک کاربری بهینه برای هر قسمت از منطقه انتخاب میگردد. نتایج حاصل از مدل در چندین الگو آمایش سرزمین پیشنهاد داده میشود که دارای ارزش کاربردی یکسانی میباشند. با بررسی نتایج ، مشخص شده الگوهای خروجی مدل 03 تا 03 درصد فرسایش را کاهش داده و همچنینسطح منفعت اقتصادی منطقه حدود 03 تا 33 درصد رشد داشته است که این امر نشان از تأثیر به سزای این الگوها در مدیریت سیلاب دارد .