برنامه پنجم و رویکرد اجتماع محور به مدیریت بحران مطالعه موردی:مخاطرات شهری کلان شهر تهران

امروزه بحران های طبیعی و انسان ساخت خسارات جبران ناپذیری بر بخش های اقتصادی، اجتماعی و محیطی شهرها وارد کرده، به همین دلیل مدیریت بحران و کاهش آسیب پذیری از اهمیت بیش از پیش برخوردار شده است ، مطالعه و برنامه ریزی برای مقابله اصولیبا سوانح طبیعی و حوادث انسانی در شهرها، از همپوشانی ، تداخل ها و تعامل های متعدد بخشی و فرا بخشی برخوردار است . امروزهدرخصوص تمرکز زدایی مدیریت و لزوم مشارکت جامعه برای تخمین موفقیت برنامه های مدیریت مخاطرات شهری، رهیافتی جدید، به نام مدیریت بحران اجتماع محورCBDM مطرح شده است . این رهیافت پایین به بالا که مورد تأکید برنامه پنجم توسعه کشور بوده،در جهت کاهش آسیب پذیری در برنامه ریزی های توسعه، مبتنی بر اصول توسعه خودکفا وخودیاردراجتماعات محلی و مشارکت برای ترویج کاهش مخاطرات شهری و مدیریت آن است. در تحلیل نتایج خطر پذیری بالای کلان شهر تهران در برابر مخاطرات شهری ،کمبود نقش و مشارکت مردم به خوبی مشهود است. بنابراین با عنایت به طرح 1404 کلان شهر تهران مشارکت اجتماعات محلی برابر مخاطراتشهری به عنوان یک رهیافت سیستمی می تواند گام بلندی برای مدیریت بحران حوادث و مخاطرات شهری تهران باشد . در این مقاله با رویکردی توصیفی تحلیلی و با بررسی اسنادی فرآیند مدیریت بحران اجتماع محور مخاطرات شهری مورد توجه قرار می گیرد . یافته های این مقاله نشان می دهد تغییر رویکرد مدیریت بحران دولت محور به رویکرداجتماع محور باعث توانمند ترشدن اجتماعات محلی در برابرکاهش بالایای شهری و آمادگی مردم در برابر این حوادث و کاهش خسارات آن است . هدف این مقاله شناخت یک مدل مفهومی در ارتباط با مدیریت مخاطرات شهری بر مبنای اجتماع محور و در قالب یک رویکرد سیستمی در افق 1404 کلان شهر تهران است