آمایش سرزمین و توسعه روستایی بخش مرکزی ناحیه الیگودرز

آمایش سرزمین به عنوان رویکردی نهادینه شده بخشی از جغرافیای مدنیت ایران زمین و ایرانیان در همه ادوارتاریخی بوده است به نحویی که میتوان کمتر حوزه تمدنی در دنیای قدیم را یافت که تا این حد در رویکردی تلفیقی موضوع صیانت را با توسعه به عنوان اساس و جوهره مدیریت توسعه پایدار فضایی در فرایند آمایش سرزمین رعایت کرده و به اصول آن رسیده باشد، توسعه روستایی بهتدرین و کداملترین مدیریت آمایش سرزمین محسوب میشود که متناسب با ظرفیتها، محدودیتها و مقتضیات مکانی و زمانی توان ته به تلفیق زیبایی از توازن انسان و محیط دست یابد که در جای جای کشور میتوان به الگوهای متنوعی از سکونت و فعالیت در راستای اصول نهادینه شده آن شناسایی نمود. استان لرستان و در این بین بخش مرکزی ناحیه الیگودرز شاید نمونه بی بدیلی از برنامهریز ی و مدیریت آمایشی در حوزه توسعه پایدار روستایی محسوب شود که تا بحال شاید چندان الگوها و اصول آن مورد واکاوی علمی قرار نگرفته است لذا بازشناسی رویههای تعامل و ارتباط متقابل انسان و محدیط در راستای خلق محیط جغرافیایی یکی از محورهایی خواهد بود که زمینهها و گونه هایی از آمایش سرزمینی را برای سایر مناطق کشور دیکته و مستندسازی نماید. با این توضیح نحوه و سازوکارهای اثرگذار در همپیوندی انسان و محیط در این خطه، اثرات رویکرد آمایشی برگرفته از فرایند تاریخی و بنیانهای جغرافیایی، میز ان سازگاری این اصول با معیارهای توسعه پایدار روستایی متغیرهای اصلی این تحقیق خواهد بودهدف اصلی این تحقیق تدوین برنامه توسعه پایدار روستایی با مبنا قراردادن رویکرد آمایشی بوده است یافتههای تحقیق نشان میدهد که کاربست معیارهای مدیریت و برنامهریز ی آمایشی یکی از خلاهای جدی در نظام توسعه روستایی مناطق مختلف کشور و بویژه ناحیه الیگودرز بوده و ضرورت دارد نسبت به شناخت و بازاندیشی در این حوزه اقدام گردد

کلیدواژه ها:

آمایش سرزمین ، توسعه روستایی ، الیگودرز ، راهبرد