رویکردی جدید جهت ارتقای مشارکت در برنامه ریزی روستاییPGIS١(با تاکید برکاربری اراضی)

یکی از مهم ترین عوامل رشد و توسعه اجتماعی- اقتصادی هرجامعه نقش و حضور اعضای آن در کارها و فعالیتهای مربوط به جامعه خویش می باشد بهعبارت دیگر توسعه بدون مشارکت و همیاری مردم هیچ مفهومی نخواهد داشت. یکی از روش ها و ابزارهایی که می توان از آن جهت بهبود مشارکت مردم در برنامهریزیها استفاده نمودGIS4 است. بدین صورت که در فرایند برنامهریزی روستایی با ترکیب تکنیک و مدلهای سیستم اطلاعات جغرافیایی همراه با دانش بومی روستاییان می توان برنامهریزی دقیقی برای انتخاب کاربری بهینه برای اراضی روستایی پایهریزی کرد. در این مقاله سعی شده است که مراحل کار این روش به تفسیر توضیح داده شود و همچنین مزایا و معایب این روش به تفسیر بیان شود. روش کار در این رویکرد به صورت کتابخانهای – میدانی می باشد، مراحل انجام کار درPGIS به سه مرحله، انتخاب گروه هماندیش از جامعه محلی، عکسبرداری هوایی، تجزیهوتحلیل دادهها با مشارکت گروه هماندیش تقسیم می شود دادههای مورد نیاز این روش به دودسته دادههای فضایی و مکانی تقسیم می شوند. یافتههای تحقیقات مبتنی بر این رویکرد در کشورهای دیگر بالخص در کشور چین حاکی از آن است که پیشزمینه اصلی این روش آموزش مردم بومی و آشنایی کامل گروه هماندیش به کارکردهایGIS است از مشکلات اصلی آن طولانی بودن پروسه تحقیق و هزینهبر بودن آن است.