سنجش وضعیت پایداری سکونتگاه های شهری استان مازندران با استفاده از رگرسیون وزنی جغرافیایی

توسعه پایدار حالت تعادل و توازن میان ابعاد مختلف توسعه است که هدف آن بهبود بخشیدن به شرایط کیفی زندگی انسان است. دستیابی به توسعه پایدار شهری به منظور بهره برداری مناسب از منابع و ایجاد رابطه متعادل و متوازن میان انسان، اجتماع و طبیعت، هدف آرمانی برنامه ریزان و مدیران توسعه شهری می باشد. این پژوهش از نظر هدف کاربردی و از نظر روش تحقیق توصیفی-تحلیلی و مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای و بررسی های میدانی است. شاخص های منتخب در دو مرحله از طریق مطالعه طرح های تحقیقاتی، آمارنامه ها، کتب موجود و مقالات، طرح های شهری و...، آراء خبرگان گردآوری شد؛ در انتها با استفاده از روش دلفی ادغام گردیدند. در ادامه جهت روند کار با استفاده از نرم افزار ArcGIS در قسمت آمار فضایی با استفاده از رگرسیون فضایی جغرافیایی (GWR) سطح و وضعیت شاخص های پایداری مشخص شد. نتایج تحقیق نشان می دهد؛ تغیرات فضایی در روابط میان متغیر ها با دقت مناسبی مدل سازی شده است به گونه ای که فیلد R2 در تمامی متغیر ها وضعیت مدل مورد مطالعه را می سنجند و عددی نزدیک به یک را نشان می دهند این خصیصه نشان می دهد که در استان مازندران شهرستان ساری با در اختیار داشتن مرکزیت وضعیتی کاملا توسعه یافته دارد، و در سطح کاملا محروم شهرستان های عباس آباد، چالوس، نور، محمود آباد، فریدون کنار، بابلسر، جویبار گلوگاه قرار دارند که در این بین از 18 شهرستان موجود 14 شهرستان در وضعیت محروم و کاملا محروم هستند و تنها 4 شهرستان وضعیت متوسط به بالا را دارند.

کلیدواژه ها:

شاخص ، پایداری ، سکونت گاه ، رگرسیون فضایی جغرافیایی ، مازندران