اهمیت آموزش رفتارهای خودمراقبتی در حوزه ی بهداشت پا در بیماران دیابتی

مقدمه: دیابت به عنوان شایع ترین بیماری متابولیک و بدخیم ترین بیماری اندوکرینولوژی با شیوعی رو به افزایش یکی از مشکلات اصلی سیستم های بهداشتی درمانی در ایران و جهان به حساب می آید. بیماران دیابتی به دلیل عوارض متعددی همچون نوروپاتی محیطی، عفونت و بیماری عروق محیطی مستعد مشکلات پا هستند. در این بین زخم پای دیابتی به عنوان یکی از مهمترین و شایع ترین عوارض دیابت است. مطالعه حاضر نیز با هدف تبیین اهمیت آموزش رفتارهای خودمراقبتی در حوزه ی بهداشت پا در بیماران دیابتی پرداخته انجام شده است. روش کار: این تحقیق یک مطالعه مروری است که با جستجو در منابع کتابخانه ای، داده پایگاه های اینترنتی، از جمله: SID ، Google Scholar ، Magi ran و پایان نامه های مطالعات مرتبط با موضوع مورد نظر به دست آمده است. یافته ها: زخم ها و عفونت های پا یکی از علل عمده ایجاد ناتوانی در بیماران مبتلا به دیابت هستند. به دلیل مشکلات موجود در سیستم ایمنی بدن افراد دیابتی، ترمیم این زخم ها معمولا به کندی صورت می گیرد و این امر احتمال گانگرن شدن پا، قطع اندام و حتی مرگ را به طور چشمگیری افزایش می دهد. همچنین زخم پای دیابتی، عمومی ترین علت بستری در بیماران دیابتی است و باید توجه داشت که درمان آن در سراسر جهان پرهزینه است. اما مشخص شده است که کمترین میزان پیگیری بیماران دیابتی مربوط به عارضه پای دیابتی بوده و اصولا در ایران توجه زیادی نسبت به این عارضه مبذول نمی گردد و عموما دانش و نگرش بیماران که منجر به عملکرد آنان می گردد، در این زمینه نامطلوب گزارش شده است. نتیجه گیری: شیوع بالای زخم دیابتی و عوارض نامطلوب آن، اهمیت پیشگیری از آن را می رساند. با توجه بررسی های انجام شده، کاربرد استراژی های آموزشی مهم ترین راه پیشگیری از زخم پا در بیماران دیابتی می باشد. لذا توصیه می شود تا برنامه های آموزشی چند بعدی مراقبت از پا جهت افزایش دانش و نگرش و تقویت رفتارهای خودمراقبتی به بیماران دیابتی در نظام سلامت تلفیق شود تا بیماران در مراقبت از زخم های پا توانمند شوند.

کلیدواژه ها:

آموزش ، خودمراقبتی ، بهداشت پا ، دیابت ، زخم پای دیابتی