راهکارهایی جهت نیل به پایداری محیط شهری با بهره گیری از نور طبیعی با رویکرد زیبایی شناسانه

بدون شک سرنوشت انسان امروز در محیط های شهری رقم خواهد خورد. در این راستا پایداری و دوام محیط های شهری از اهمیت چشمگیری برخوردار است. راه حل بسیاری از مشکلات فرهنگی و اجتماعی در محیط های شهری، در به کارگیری مفهوم پایداری اجتماعی نهفته است. از سوی دیگر نیاز به زیبایی از نیاز های اصیل انسانی است و طراحی یک محیط پایدار می تواند راه حلی برای این نیاز باشد. شناخت و به کارگیری صحیح عوامل زیبایی شناسانه نقش به سزایی در بهبود سطح این حوزه از پایداری خواهد داشت. ادراک محیط توسط کاربران، از اساسی ترین عوامل در برقراری ارتباط میان زیبایی شناسی و پایداری اجتماعی است. در حوزه ی طراحی شهری بیشترین میزان ادراک از طریق حس بینایی تامین می گردد. باتوجه به این که نور اولین شرط برای هر نوع درک بینایی است، طی بررسی های انجام شده در منابع موجود، این پرسش مطرح شد که «آیا رابطه ای میان نور و پایداری محیط وجود دارد؟ و چگونه می توان از دیدگاه زیباشناسانه با بهره گیری از نور طبیعی در جهت ارتقاء پایداری محیط گام برداشت؟» فرض پژوهش بر وجود رابطه ای مستقیم و منطقی میان عامل نور و کیفیت پایداری محیط در نظر گرفته شده است. پژوهش حاضر با بهره گیری از مطالعات کتابخانه ای و با رویکردی تحلیلی- توصیفی بر آن است تا با بررسی نور طبیعی و مبانی نظری مربوط به آن در محیط شهری از دیدگاه گونه های زیبایی شناسی، با بررسی نمونه های موردی به ارایه ی راهکارهایی جهت رسیدن به پایداری اجتماعی در محیط شهری بیانجامد.

کلیدواژه ها:

پایداری ، پایداری محیط شهری ، زیبایی شناسی ، نور طبیعی