تاثیرات روانشناختی نور و رنگ خانه های ایرانی بر انسان ها

نور و رنگ عناصری هستند که از دیرباز نقش‌ مهمی در معماری سنتی ایران ایفا کرده‌اند. کاربرد سایه و نور با یکدیگر از جمله آثاری است که حسی عرفانی به فضا، به ویژه فضاهای مذهبی مانند مساجد می دهد. با در نظر گرفتن نور به عنوان مؤلفه اصلی فضا، این ترکیب جامع و کلی، همراه با فضاهای مجاور، شکل خاصی از سازمان یافتگی متمرکز شده را پدید می آورد که در آن سلسله مراتب، الگوی کلی ای به معنا می بخشد. در نظم ساختاری نور به عنوان هندسه موجود عرضه می‌شود و منافذ و روزنه ها را تحت اختیار خود در می‌آورد و نظم قاعده مندی را به فضا تحمیل می‌کند در حالی که لایه‌های پیچیده‌تری از ادراک را پدید می‌آورد. در معماری ایرانی مطالعه نور و رنگ بنا بر حجم و ساختار، همواره به عنوان بخش اصلی مراحل مختلف ساختمان و فهم آن در نظر گرفته شده است. متأسفانه تقلیدهای نادرست از معماری غربی جلوه‌هایی زیبا اما فضایی بی‌معنا به معماری معاصر ایران داده است. تدریس و آموزش مناسب معماری اسلامی به همراه اصول آن، به ویژه همراه با به کارگیری نور و رنگ مناسب، نه تنها می‌تواند جلوه‌ای مناسب از معماری را توصیف کند بلکه در یک کلام معرف نوعی از معماری است که هویت معماری ایرانی را احیا می کند.

کلیدواژه ها:

معماری اسلامی ایرانی ، رنگ و نور ، روانشناسی ، عرفان ، فضای محل سکونت