افزایش کارآیی تیکنرهای کارخانه های فرآوری با رقیق سازی خوراک

بخش عمده بازیابی آب در کارخانه های فرآوری مواد در تیکنرها انجام می شود. اساس همه روش های تعیین سطح تیکنر بر پایه تئوری کو و کلونجر است. روش فیتج و تالمیچ برای طراحی تیکنرها از تئوری کینج بهره می گیرد که بر مبنای تئوری کو و کلونجر می باشد. این روش با استفاده از فقط یک آزمایش ته نشینی ناپیوسته قادر به محاسبه سطح تیکنرکنی است. در هر دو روش فوق، سطح واحد تیکنر در درصد جامدهای مختلف محاسبه می شود و بیشینه آن به عنوان سطح مورد نیاز تیکنر ارائه می گردد. در این تحقیق، تأثیر رقیق سازی خوراک بر سطح واحد تیکنر با استفاده از آزمایش های ته نشینی ناپیوسته بررسی گردید. به این منظور از پالپ هایی از مس، سرب و روی، باطله زغال سنگ و باطله سنگ آهن با درصد جامدهای مختلف استفاده شد. نتایج نشان داد که برای هر ماده ای غلظت مشخصی وجود دارد که رقیق سازی خوراک تا آن غلظت باعث افزایش کارآیی تیکنر می گردد. به عنوان مثال بررسی نمونه سنگ معدن مس با وزن مخصوص (2/7g/m(3 نشان داد که پالپ با جامد 10 درصد کمترین سطح واحد تیکنرکنی را دارد و رقیق سازی خوراک از درصد جامد 20 (غلظت خوراک تیکنر مجتمع مس سرچشمه) به 10، باعث افزایش 100 درصدی ظرفیت تیکنر همراه با کاهش 15 درصدی مصرف آب می گردد.

کلیدواژه ها:

تیکنر ، پالپ ، سطح واحد ، ته نشینی