خوردگی تنشی از نوع کلراید تیغه های خشک کن P.V.C پتروشیمی آبادان

یکی از راههای تولید پلی وینیل کلراید (P.V.C) روش تعلیق است که در آن آب به مونومر کلراید وینیل (M.V.C) افزوده شده و در نتیجه تولید HCl خورنده می نماید. در مرحله خشک نمودن خمیر تولید شده P.V.C که در خشک کننده های مخصوصی، ساخته شده از فولاد زنگ نزن آستنیتی 304، انجام می پذیرد، تیغه های تعبیه شده در داخل خشک کن ساخته شده از همین جنس با گذشت زما شکسته شده و منجر به وارد آمدن خسارات مستقیم و نیز غیر مستقیم می گردند. بررسیهای بعمل آمده نشان داد که شکستهای عمدتا در نقاط اتصال پره ها به بدنه یعنی در نقاط جوشکاری شده و در ناحیه حرارتی (H.A.Z) بوقوع می پیوندند. در این پروژه پس از بررسی عوامل محیطی همچون PH، غلظت HCl به بررسی دیگر عوامل مکانیکی و متالورژیکی پرداخته شد. وجود تنشهای نهفته، تنشهای حاصل از گرما 185-71 درجه سانتی گراد و بارهای وزنی عامل تمرکز تنش در نقاط اتصال و در ناحیه جوش می گردند. ترکهای مشاهده شده در زیر میکروسکوپ عمدتا از نوع میان دانه ای بوده، وجود فاز شبه مارتنزیت (القاء شده) M.I.T در نزدیکی این ترکها نشان از موجودیت یک نوع گذرگاه فعال داده، همچنین وجود فاز فریت، M.I.T و g شکل پیچیده ای از پیلهای گالوانیک را بصورت میکروسکوپی بوجود می آورند. پس از انجام عملیات جوشکاری با الکترود فولاد زنگ نزن E308 و نگهداری آن در 20% HCl به مدت سه ماه هیچگونه ترکی در ناحیه H.A.Z. حاصل نگردید. در نتیجه می توان پیشنهاد نمود که این نوع کلراید S.C.C از مکانیزم اضمحلال لغزشی برای پیشروی ترک استفاده نموده است. نهایتا در این مقاله تغییر آلیاژ تیغه ها به فولاد زنگ نزن سوپر دوبلکس و یا کنترل شیمیایی محیط (افزودن NaHCO3) و یادیگر موارد پیشنهاد مورد بحث قرار گرفته اند.