رهیافت نوین در انتقال مدیریت شبکه های آبیاری

توسعه فیزیکی شبکه های آبیاری، بدون توجه به نقش جامعه بهره برداران محلی، مناسبات، نظام ها و مشارکت آنان در سطوح مختلف تصمیم گیری و برنامه ریزی، طراحی، اجرا و بهره برداری و نگهداری؛ پیامدی جز بروز مشکل توامان کاهش راندمان آبیاری به کمتر از ٣٠ درصد و تخریب و فرسودگی ساختار فیزیکی شبکه ها نداشته است . در حال حاضر ناکامی و عدم توفیق مدیریت دولتی در ساماندهی وضعیت شبکه ها، گرایش سهیم نمودن بهره برداران مستقیم منابع آب در برنامه ریزی و ایجاد "مدیریت تلفیقی" را در مدیران و برنامه ریزان بخش آب کشور بو جود آورده و تفکر "مدیریت مشارکتی " و انتقال مدیریت شبکه های آبیاری را تقویت نموده است. این مقاله برآن است تا در مقایسه تجارب ایران با سایر کشورهای جهان تبیین نماید که این انتقال بدون حمایت های خاص سیاسی، تبلور فضای مناسب، بهره گیری درست از تکنیکهای مشارکت مدارانه و تفکر مشارکت در تمام سطوح، در یک منطقه، عقیم مانده و اثر بخشی آن در تقابل با سایر فعالیتهای مناطق مجاور محو خواهد شد . در این راستا، ضمن معرفی "رهیافت مشارکت"، به ارائه راهکارهای ارتقاء بهره وری و سیاستگذاری در انتقال موئر، سریع و کارای مدیریت شبکه های آبیاری، پرداخته می شود.