توسعه روشی برای کاهش آسیبپذیری شریانهای حیاتی در شرایط بحران

کشور ایران با توجه به قرار گیری آن در شرایط اقلیمی خاص، از گزند این حوادث در امان نمانده است و در میان حوادث غیر مترقبه زلزله بیشترین آسیب و پس از آن سیل در رتبه بعدی از نظرآسیبرسانی و وقوع را به خود اختصاص داده است . از آنجایی که به این پدیده ها در کشور بعنوان بحران نام برده می شود بنابراین در زمان وقوع این پدیده ها، راهکارهای مدیریت بحران حایز اهمیت می شونداین راهکارها جدا از اینکه باید در هنگام و پس از وقوع بحران عملیاتی شوند باید قبل از وقوع بحران نیز برنامه ریزی مثمری صورت گیرد تا آسیبها و خسارات این بلایا کاهش یابد. شریانهای حیاتی شامل سیتم آبرسانی سیستمهای برق، سیستمهای مخابراتی، شبکه حمل و نقل می باشد. این شریانها از عوامل کلیدی هر شوهر محسوب می شوند، بنابراین شناخت علل وعوامل وقوع زلزله از یک سو و بررسی آسیب پذیری شریانهای حیاتی از جمله خطوط اصلی آب، نت و گاز، فیبرهای نوری و راههای ارتباطی و وقوع بحرانهای ثانویه از جمله زمین لغزش و نشست زمین از سوی دیگر، کارشناسان را بر آن میدارد کهنوعی جامعنگری نسب به مقوله بحران را مورد موالعه قرار دهند. بنابراین نقش مدیریت جامع بحران در کاهش آسیبپذیری شریانهای حیاتی در اثر سوانح طبیعی باید بحث و بررسی قرار میگیرد. در این تحقیقپس از شناسا یی شریانهای حیاتی، به بررسی میزان کارایی و مقاوم این شریانها بخصوص راه های ارتباطی پرداخته و در نهایت به ارایه مدلی برای بهبود کارایی و کاهش آسیب پذیری این شریانها اقدام می شود

کلیدواژه ها:

شریانهای حیاتی ، زلزله ، مدیری بحران