معماری بحران و راهکارهای اسکان پس از زلزله: این ناگزیرخشمگین طبیعت ...

زلزله، کابوس ذهن معماری است؛ مصیبتی است که در خاطره شهر، گرد مرگ می پراکند، رنگ افسانه می گیرد و بر تن ملتی می نشیند. زلزله تا امروز پرسشی بی پاسخ اما مکرر است؛ عصیان خشمی که خود حاصی طبع سودایی طبیعت است.طبیعتی که عطر زندگی می پراکند، در این جنون ناگهان، دوزخی مجسم است. در این جغرافیا که خانه ماست، در فلات ایران، چهره معماری و سیمای شهرهای ما از این بلا زخمها به خود دیده است. همزاد پلید هر بنای نیکو که در این ملک پی افکنده می شود، سایه شوم زلزله است. حتی در حافظه یک نسل هم می توان فهرستی یافت از پلشتی های این همزاددیو؛ زلزله های بوئین زهرا، طبس، کرمان و زرند، منجیل و بم، نقاط عطف مجموعه ای از زلزله های حاضر در نسل ما هستند. گرچه سیاهه فنون و شیوه های معماری ابداع شده در این فلات، مثنوی هفتاد من کاغذ است و همواره معماریایران در بسیاری از چالش های اقلیمی، تکنیکی و کارکردی راه حلهایی بدیع در چنته داشته، اما به نظر می رسد که این معماری نتوانسته است از آزمون زلزله سربلند بیرون آید. داغ زلزله بر بافت شهرهای بسیاری در فلات ایران نشسته است؛ اما چرا در معماری ایرانی این پرسش تا به امروز بی پاسخ مانده است؟