امکان سنجی مشارکت مردمی درمدیریت بحران زلزله احتمالی تهران بزرگ

تهران به عنوان پایتخت سیاسی و اقتصادی ایران، از جمله کلان شهرهای دنیاست که جمعیت زیادی در آن ساکن می-باشد. وجود سه گسل اصلی فعال در شهر تهران، این شهر را با آسیب پذیری ناشی از زلزله احتمالی مواجه نموده است. استفاده از مشارکت مردمی در مدیریت بحران ها از مسائل جدید و تازه ای است که در چند سال اخیر به آن توجه گردیده است. فرصت ها و زمینه های مشارکت مردم از جامعه ای به جامعه دیگر متفاوت می باشد. یکی از پیش شرط های ضروری برای شناسایی راهکارهای جلب مشارکت مردمی و مدیریت بحران زلزله احتمالی تهران بزرگ شناسایی بسترهای موجود در شهر تهران است. یافته های این پژوهش به تفکیک در دو بخش سنتی و مدرن شهر تهران به صورت پیمایشی جمع آوری گردیده و بیانگر این است که تمایل به مشارکت در بعد ذهنی مشارکت در هر دو بخش سنتی و مدرن شهر تهران بالاست و برعکس بعد عینی مشارکت در هر دو بخش سنتی و مدرن شهر تهران در سطح مناسب قرار ندارد. نهایتا اینکه بین ابعاد ذهنی و عینی مشارکت و امکان مشارکت در دو بخش سنتی و مدرن شهر تهران تفاوت معناداری وجود ندارد. از سویی دیگر، یافته های پژوهش نشان می دهد که رابطه معناداری بین امکان مشارکت مردمی به عنوان متغیر وابسته و متغیرهای مستقل اعتماد اجتماعی، تعلق اجتماعی وجود دارد و رابطه ای بین متغیر مستقل تقدیرگرایی و امکان مشارکت مردمی وجود ندارد

کلیدواژه ها:

مدیریت بحران ، مشارکت مردمی ، زلزله ، تعلق اجتماعی ، اعتماد اجتماعی ، تقدیرگرایی