بازکاوی برنامه راهبرد سازمانی ده ساله جمعیت هلال احمر جمهوری اسلامی ایران در آینه چارچوب سندای برای کاهش خطر پذیری سوانح(SFDRR) و پیمان پاریس(COP21)

روند رو به رشد و گسترش فراوانی وقوع و کم و کیف وقوع سوانح و پیامدهای مخرب آن در سطح جهان در کنار تغییرات اقلیمی و افزایش جمعیت، جامعه جهانی به عنوان ساکنین زیست کره را بر آن داشت تا تلاش های مشترکی را برای کاهش سرعت و شیب این روند آغاز نمایند. تصویب چارچوب کاهش خطر پذیری سوانح سندای و پیمان پاریس برای مدیریت تغییرات اقلیمی در سه سال اخیر در امتداد و مبتنی بر پیمان های پیشین از جمله پیمان هیوگو، ضمن تعریف و تدقیق مسئولیت های حاکمیتی دولت ها در امری مشترک-که سرنوشت شهروندان همه کشورها از آن متاثر می باشد- را می توان نقطه عطفی در تلاش های یک قرن اخیر برای کاهش آسیب پذیری جوامع انسانی دانست. پیمان هایی که علاوه بر این، نقش داوطلبانه شهروندان را در تعامل متقابل با دولت هایشان یادآور می گردند. کشور ما به عنوان یکی از کشورهای در حال توسعه در زمره ده کشور نخست سانحه خیز جهان قرار داشته و هم در تولید و مصرف سوخت های فسیلی نیز در مرتبه قابل توجهی قرار دارد. تعهدات تجویزی غیر الزام آور پیمان های پیش گفته از منظر حقوق بین الملل برای کشورها به گونه ای است که در صورت عدم پایبندی کشورهای صنعتی گروه 20 بویژه ایالات متحده و برخی اقتصادهای نوظهور نظیر چین که بیشترین سهم را در گرمایش زمین به علت بیشترین تولید گازهای گلخانه ای دارند به این تجویزات، علاوه بر بی انگیزه گردیدن سایر کشورها، اثربخشی تلاش های مشترک و هماهنگ جهانی را فرو خواهد کاست. برآیند تعهدات تجویزی این دو پیمان تدوین راهبردهای ملی برای کاهش ریسک و خطر پذیری سوانح و کاهش روند تولید گازهای گلخانه ای در همه کشورها می باشد. در کشورها ما در میان مجموعه اقدامات به انجام رسیده برای اجرایی گردیدن تعهدات تجویزی این دو پیمان بین المللی، تدوین و تصویب راهبرد ده ساله جمعیت هلال احمر را شاید بتوان یکی از گام های پیشروانه در این راستا دانست. ادبیات، حوزه های اولویتی و جهتی که این راهبرد اتخاذ نموده همسویی و همپوشانی بالنسبه قابل توجهی را با مفاد تعهدات تجویزی پیمان های بین المللی سندای و پاریس داشته و در صورت اهتمام ملی و حمایت دولت برای عملیاتی گردیدن این راهبرد در قالب دو برنامه عملیاتی پنج ساله در دست تدوین جمعیت هلال احمر، این جمعیت می تواند با توجه به جایگاه رفیع و راهبردی ملی و بین المللی و برخورداری از اعتماد عمومی به عنوان یکی از پیش سازهای سرمایه اجتماعی و اخیرا تشکیل و تجربه معاونت آموزش و پژوهش در ساختار خود، در بیش از حدود یک دهه باقیمانده تا پایان مهلت اجرای این دو پیمان، بویژه پیمان سندای تا سال 2030 پیشتاز عرصه راهبری ملی کشور در راستای تحقق پایدار آمادگی و تاب آوری ملی گردد. این مقاله شرحی بر مقایسه تطبیقی این دو پیمان و راهبرد سازمانی ده ساله این جمعیت خواهد بود.

کلیدواژه ها:

راهبرد سازمانی ، جمعیت هلال احمر ، چارچوب سندای ، تغییرات اقلیمی ، تاب آوری ، تعهدات تجویزی