چالشی نو در آموزش زلزله و ایمنی از طریق محیط و روشهای آموزشی مجازی

بررسی تاریخچه آموزش ایمنی در برابر زلزله در ایران نشان می دهد که به رغم پیشرفت تکنولوژی و وسایل ارتباطات جمعی هنوز همچون گذشته، در تهیه و تدوین برنامه های آموزشی، از روشها و الگوهای سنتی مانند سخنرانی، پرسش و پاسخ، بحث گروهی و ...... استفاده می شود. در سالهای اخیر تجربه نشان داده است که این روشها برای فراگیران، به ویژه کودکان و نوجوانان جذابیت و کارایی گذشته را ندارد و نمی تواند انگیزه و علاقه لازم را برای یادگیری در آنها ایجاد کند. در عین حال، بررسیها نشان می دهد که این دسته از مخاطبان، روشهای تدوین شده بر اساس مشارکت و یادگیری فعال را به عنوان روش آموزشی مطلوب انتخاب می کنند، چرا که در این نوع یادگیریها، فراگیران به طور فعال در فرایند یادگیری مشارکت دارند و آنچه می آموزند به طور پایدار در ذهن آنان باقی می ماند و با مرور زمان، با تکرار و تمرین، عمیق تر می شود. بنابراین بر اساس آنچه ذکر شد و با توجه به اینکه یکی از شاخه های مهم آموزش در عصر اطلاعات، آموزش مجازی و استفاده از رایانه، اینترنت و نرم افزارهای چند رسانه ای است باید بتوان به طور مطلوب از این امکانات استفاده کرد. از مهمترین ویژگیهای این نوع آموزشها، تطبیق آنها با خواسته ها و نیازهای فراگیران، برانگیختن شوق و انگیزه آنان برای یادگیری، ایجاد یادگیری در حد تسلط و فراگیری موضوعات بر اساس علاقه مخاطبان می باشد. در این مقاله، به بررسی روشهای آموزش مجازی، ویژگیها و مراحل اجرای آن برای آموزش موضوع زلزله و ایمنی پرداخته می شود. همچنین با مرور تجارب کشورهای دنیا و بررسی نقاط قوت و ضعف، سعی بر آن است تا الگویی مطابق با فرهنگ بومی ایران ارائه گردد. در نهایت آنچه باید اکنون مورد توجه قرار گیرد ایجاد رویکرد جدید نسبت به پدیده زلزله و ایمنی در برابر آن با استفاده از تکنولوژی آموزشی و روشهای نوین است. هدف از این تغییر آن است که اولاً آمادگی لازم برای رویارویی با پدیده زلزله در کودکان و نوجوانان ایجاد شود و دوماً این گروه، به عنوان آینده سازان جامعه، با افزایش ظرفیت و آگاهی خود بتوانند درکاهش تلفات جانی و خسارات مالی زلزله مؤثر واقع شوند

کلیدواژه ها:

زلزله و ایمنی ، روشهای آموزشی مجازی ، یادگیری ، کودکان و نوجوانان