نقدی بر الگوهای ارزیابی عملکرد برای تعالی سازمان های فرهنگی

افزایش بهره وری و کیفیت سازمان های ژاپنی در دهه 50 میلادی توجه صاحب نظران مدیریت ، صاحبان شرکت ها و مدیران سازمان ها را به این موضوع جلب کرد که سازمان های موفق چه ویژگی هایی دارند. از آن زمان به بعد صفت هایی چون آرمانی، سرآمدی، موفق، متعالی، در جستجوی تعالی و... برای برخی از سازمان ها به کاربرده شد. این سازمان ها دارای ویژگی هایی از قبیل انطباق با تغییر، واکنش به تغییرات، ساختار منعطف، رفتار مناسب با کارکنان و بسیاری از ویژگی های دیگر هستند. صرف نظر از اینکه کدام ویژگی در سازمان های مختلف پررنگ تر است یک ویژگی مشترک در آن ها وجود دارد و آن اینکه عملکرد این سازمان ها از سایر سازمان های مشابه خود بالاتر است. ارزیابی عملکرد سازمان، ابزاری است برای دستیابی سازمان دست یابی به تعالی که در چند دهه اخیر موردتوجه قرارگرفته است. دراین بین سازمان های فرهنگی در مقایسه با سایر سازمان ها دارای دو تفاوت هستند؛ نخست اینکه مدت زیادی از ظهور آن ها به عنوان سازمان های مستقل نمی گذرد- بنابراین ازنظر تئوریک دارای کاستی هایی هستند - و دوم اینکه این سازمان ها از ویژگی های منحصربه فردی برخوردارند که آن ها را از سازمان های دیگر متمایز می کند . در اینجا این سؤال پیش می آید که آیا با این تفاوت ها آیا می توان از همان الگوهای ارزیابی عملکرد برای تعالی این گونه سازمان ها نیز استفاده کرد؟ به عبارتی تا چه اندازه الگوهای موجود برای این گونه سازمان ها جوابگوست . هدف این مقاله پاسخ به این سؤال است. در این تحقیق بیش از 40 تحقیق داخلی و خارجی که هر یک به نقد مدل های متداول و چگونگی کاربرد آن ها پرداخته اند مورد بررسی (به روش تحلیل محتوی) قرار گرفت و با در نظر گرفتن خلاءهای گزارش شده از این تحقیقات و در نظر گرفتن ویژگی های سازمان های فرهنگی دلایلی به دست آمد که نشان دهنده این موضوع است که ابزارهای موجود ارزیابی عملکرد نمی توانند برای تعالی سازمان های فرهنگی کارآمد باشند.

کلیدواژه ها:

ارزیابی عملکرد ، سازمان فرهنگی ، تعالی سازمانی ، مدل های ارزیابی