تأثیر سطوح مختلف تفاله خشک پرتقال بر عملکرد بره های نر پرواری تغذیه شده با بستر طیور

هدف از این مطالعه بررسی تغذیه تفاله خشک پرتقال با سه سطح 0صفر، 110 و 220 گرم در کیلوگرم ماده خشک) بعنوان منبع انرژی در جیره حاوی بستر فرآوری شده طیور (160 گرم در کیلوگرم ماده خشک) بعنوان منبع پروتئین در قالب طرح کاملاً تصادفی متعادل با سه تیمار و 6 تکرار بر روی 18 رأس بره پرواری شال (با وزن اولیه 2/2+28 کیلوگرم) بمدت 74 روز (14 روز سازگاری و 60 روز دوره نمونه گیری) صورت گرفت. مصرف ماده خشک و گوارش پذیری ماده آلی بطور غیرخطی و گوارش پذیری ماده خشک بطور خطی با افزایش سطح تفاله پرتقال (تا 220 گرم در کیلوگرم ماده خشک) در جیره افزایش یافت (p<0/05). افزایش تفاله پرتقال در جیره سبب افزایش وزن نهایی و افزایش وزن روزانه گردید (p<0/05). اما تأثیر معنی داری در بهبود بازده خوراک نداشت (p>0/05). آنالیز مایع شکمبه ای نشان داد افزایش تفاله خشک پرتقال در جیره، سبب افزایش pH شکمبه ای، کل اسیدهای چرب فرار، غلظت استات و نسبت استات به پروپیونات شد (p<0/05). در صورتی که باعث کاهش میزان پروپیونات شد (p<0/05). ولی غلظت بوتیرات، والرات و ایزو والرات تحت تأثیر جیره حاوی تفاله پرتقال قرار نگرفتند (p>0/05). با توجه به نتایج، افزودن تفاله خشک پرتقال (تا سطح 220 گرم در کیلوگرم ماده خشک) در جیره حاوی بستر طیور می تواند سبب بهبود عملکرد بره پرواری گردد.

کلیدواژه ها:

تفاله خشک پرتقال ، بستر طیور ، عملکرد ، پارامتر شکمبه ای ، بره پرواری