بکارگیری پلی ایزوبوتیلن در فرآیند پلیمریزاسیون پلی استایرن ضربه پذیر به منظور افزایش مقاومت شیمیایی

پلی استایرن ضربه پذیر ذاتاّ در برابر ترکیبات آبی، اسیدها،بازها و بیشتر محلولهای نمکی مقاوم است ، اما مقاومت شیمیایی خوبی در برابر عوامل اکسید کننده ، حلالهای آلی، روغنها و چربیها ندارد . از آنجا که عمده مصرف این محصول در صنایع بسته بندی غذایی و پوشش داخلی یخچال و فریزر متمرکز است،و بویژه در تماس با مواد پلی یورتانی در مرحله تزریق فوم در پشت این محصول به عنوان لایه داخلی یخچال دچار خوردگی و تخریب شیمیایی و مکانیکی می شود : از اینرو هدف این پروژه ارتقاء کیفیت شیمیایی محصول پلی استایرن ضربه پذیر تولیدی پتروشیمی تبریز به منظور توسعه کاربرد این ماده در جایگزینی ورقه های وارداتی با کاربرد پوشش داخلی یخچال و ظروف یکبار مصرف بوده است . روش کار بر مبنای استفاده از پلیمر پلی ایزوبوتیلن به عنوان ماده روان کننده و شبکه ای کننده در جهت اصلاح مکانیسم ترکچه ای شدن (Crazing) وتأخیر اندازی در نفوذ حلال به ساختار ترکچه ها و بهبود مقاومت شیمیایی و محیطی تحت تنش (ESCR) می باشد . بررسیهای آزمایشگاهی همچون تعیین میزان ژل، میزان گرافت شدن، خواص مکانیکی و مطالعات مورفولوژی نشان می دهد که مصرف حداقل 2 درصد پلی ایزوبوتیلن در مخلوط با روغن معدنی در مرحله پیش پلیمریزاسیون قبل از پدیده برگشت فازی تأثیر قابل توجهی در افزایش مقاومت شیمیایی پلی استایرن ضربه پذیر دارد

کلیدواژه ها:

پلی استایرن ضربه پذیر ، پلی ایزو بوتیلن ، مقاومت شیمیایی و محیطی تحت تنش