عوامل لازم برای نوآوری در سازمانها و فعالیتهای تحقیق و توسعه

از جمله مهمترین ابزارها برای پیشرفت صنعت و سازمان و پیشتاز بودن آن در سطح بین المللی، نهادینه کردن و استفاده از نوآوری است . تاثیر این ابزار قدرتمند هنگامی به صورت چشم گیر و پایدار نمایان می شود که بستر و شرایط بروز و بهره ور شدن آن به صورت منظم و فرایند محور آماده باشد . نوآوری به صورت اتفاقی و شانسی بوجود نمی آید بلکه باید محیط و شرایطی مناسب برای آن فراهم شود ضمن اینکه ساختار و فرهنگ سازمانها نیز باید برای این امر آماده باشد . سازمانهای نوین برای استفاده از این منبع مهم تغییراتی را در خود ایجاد کرده اند که آنها را با سازمانهای سنتی متمایز کرده است . با توجه به وظیفه و مسئولیت واحدهای تحقیق و توسعه یکی از راه های مناسب برای نهادینه کردن و پرورش نوآوری و کسب مزیتهای رقابتی، تنظیم فرایندها و ساختار این واحدهاست . این واحد ها باید بتوانند فعالیتهایی از قبیل، هدایت، بررسی بازاری و فنی ایده ها و طرح ها - تولید و ارائه محصول به صورت آزمایشی - باز نگری و رفع نواقص محصول و ارائه به بازار - تولید و انتقال تکنولوژی را پوشش دهد . روشهای فعالیت واحدهای تحقیق و توسعه و مهارتهای آنها بسته به پبچیدگی بازار هدف، تخصصی بودن فعالیت، نوع و مقدار دانش مورد استفاده، جایگاه شرکت در صنعت مربوطه، ترکیب نیروی انسانی و محدودیتهای مالی و ... انتخاب می شود . فرایندی کردن عملکرد یعنی کم کردن وابستگی فعالیتها به شخص و قابلیت اثربخشی بیشتر و هزینه کمتر ضمن اینکه در فعالیتهای تحقیق و توسعه ای باید به مدیریت دانش و فنآوری توجه ویژه ای به عمل آید . در این مقاله نوآوری و فرایند تحقیق و توسعه بررسی می شود و کوشیده شده تا مدلی برای واحدهای تحقیق و توسعه ایرانی پیشنهاد شود .

کلیدواژه ها:

نوآوری ، فرایند ، تحقیق و توسعه