کاربرد تصمیم گیری فازی در مهندسی ارزش

در مهندسی ارزش با در نظر گرفتن ارزش کارکردهای مورد نیاز و هزینه پرداخت واقعی برای کارکرد، کارکردهای بحرانی، شناسایی شده و سپس تصمیمات لازم در جهت بهبود یا حذف شدن کارکرد اتخاذ می شود. ارزش کارکرد مورد نیاز و هزینه عملکرد معمولا به صورت مقادیر تخمینی می باشد. عدم اطمینان در ارزش و هزینه عملکرد موجب ایجاد عدم اطمینان در رتبه بندی ارزشی عملکرد می شود. در این مقاله با استفاده از رهیافت AHP، تئوری مجموعه های فازی، تصمیم گیری گروهی و کنترل فازی، روشی برای اولویت بلندی کارکردها در مهندسی ارزش معرفی می گردد.

کلیدواژه ها:

مهندسی ارزش ، عدم اطمینان ، تصمیم گیری گروهی فازی ، (Analytical Hierarchy Process) ، کنترل فازی ، AHP