جستاری بر راز جاودانگی شهرهای ایرانی- اسلامی با تاکید بر شهرهای قدیمی

درسالهای اخیرمعماری، شهرسازی ومحیط های شهری به اشکال مختلف تناقضات فضایی و اجتماعی تبدیل شده اند و نیز در شهرها شاهد توسعه شرایطی پر از ابهام در بعد اجتماعی و یا نارسایی در عملکرد فیزیکی هستیم. به ویژه کلان شهرها در دنیای کنونی به دلیل تراکم مشکلات ناشی از سازمان ها و عملکرد بخش های منفک درونی آن به مکان،حیات شهرنشینان را دچار تعرض کرده اند.شهرنشینی گذشته ایران که واجد ویژگی های مثبت است،در اثر گذر سریع از روند شهرسازی سنتی به مدرن دچار دگرگونی های اساسی، خصوصا در مفاهیم (فضای شهری،شهروندی و شهرنشینی سنتی)شده است.اصول و ارزشهای حاکم بر شهرسازی گذشته مان،پیش از آنکه با جامعه امروزی منطبق شوند به فراموشی سپرده شدند. هدف این پژوهش شناسایی راههای تازه ای در برقراری ارتباط با فرهنگ و هنر گذشته ایران می نمایاند که از آن طریق می توان عناصر مفید و زیبای هنر گذشته را زنده نمود و در شهرسازی کنونی به کار برد که یکی از نتایج آن، انتقال اصول فرهنگی ایران به نسل های بعد و هویت بخشی به زندگی شهری امروز است. به نظر می رسد با تدوین قوانین و مقررات در متن شهرسازی و معماری ،بکارگیری مباحث اکولوژیکی و محیط زیست،رویکردهای پایداری با تاکید بر تعاملات اجتماعی شهروندی و همچنین بهره گیری از سنت،فرهنگ و هویت ایرانی می توان این مهم را باززنده سازی کرد.

کلیدواژه ها:

شهر سازی ایرانی ، فضای شهری ، سنت ، هویت ، تعاملات اجتماعی شهروندی