ساماندهی قرارگاه های رفتاری با تأکید بر مراسم و فعالیت های آیینی ومذهبی

این تحقیق در راستای هدف ساماندهی قرارگاه های رفتاری به عنوان بستری برای مراسم آیینی و مذهبی ، به عنوان عامل هویتی و فرهنگی با ساختار کالبدی قرارگاه ها به عنوان فضای شهری است. رابطه متقابل که می بایست به عنوان عاملی تأثیرگذار و حائز اهمیت در طراحی شهری به آن توجه داشت. قرارگاه های رفتاری ابزاری برای فعالیت جمعی است به خصوص در ارتباط با تعاملات اجتماعی، کیفیت محیطی و سلامت اجتماعی و به تعبیری می توان گفت قرارگاه رفتاری یک فضای جهت دهنده شهری است. از طرف دیگر مراسم مذهبی و آیینی به عنوان یکی از عوامل تأثیرگذار بر ساختار شهر از دیرباز مطرح بوده و زبان شهرسازی بافت قدیم شهرهای سنتی ما گویای این موضوع است. درواقع ساختار مراسم مذهبی و فعالیت های آیینی عامل ایجاد نوعی پیوند میان انسان، کالبد، تاریخ و فضا بوده است که درک ناصحیح و عدم توجه کافی به آن در طرح های توسعه شهری بعضاً دیده می شود. در این تحقیق به مرور اجمالی این شاخص ها پرداخته و سعی می شود مؤلفه های مؤثری را که در پایداری اجتماعی این گونه فضاها نقش تعیین کننده ای را دارند شناسایی کند و برخی پیشنهاد ها را در راستای تحقق این امر ارائه دهد. توجه به این معیارها درروند برنامه ریزی و ساماندهی مسیرهای پیاده در این بافت می تواند سبب شکل گیری قرارگاه رفتاری مطلوب به عنوان عرصه ای جهت ایجاد و تقویت مناسبات آیینی- مذهبی شود.

کلیدواژه ها:

قرارگاه های رفتاری ، مراسم مذهبی ، مراسم آیینی ، تعاملات اجتماعی