نماد در معماری مساجد و کلیساها(ذکر نمونههای موردی در عصر معاصر)

نمادگرایی به معنای انتقال مفاهیم اجزای بناها در اماکن است. برخی عناصر در مساجد و کلیساها به صورت مشترک به عنوان نماد در میان مردم شناخته می شوند و حسی یکسان را به آن ها القا می کنند. این عناصر شامل ورودی به عنوان یک دعوت کننده، محراب به عنوان جایگاهی مقدس، نقوش تزیینی که هریک بیانگر نمادی در این اماکن هستند و... می باشند. برخی عناصر خود به صورت مستقل در این مکان ها به عنوان نماد و اجزا شناخته می شوند؛ همانند: گنبد و شبستان و... در مساجد و صلیب و انواع پنجره ها و... در کلیساها می باشند. در این اثر سعی بر آن است که با استفاده از تحقیقات بنیادی نظری و استفاده از منابع مکتوب در زمینه ی مرتبط به بررسی نقش نشانه ها و نقش نمادین معماری مساجد شیخ زاید و شهرک قدس در تهران و کلیساهای ژوبیلی و نتردام در دهه های اخیر و ذکر عناصر نمادین آن ها پرداخته شود. مددپور: «هنرهای دینی در یک امر مشترکند و آن جنبه ی سمبلیک آن هاست، زیرا در همه ی این هنرها، جهان سایه ای از حقیقت و مرتبتی متعالی از آن است. هر سمبلی، حقیقتی ماورای این جهان پیدا می کند». در کلیساها و مساجد با وجود تفاوت های زیادی که در تزئینات و فرم معماری آن ها وجود دارد لیکن هر دو مکان دارای پیامی یکسانند و یک بعد روحانی را دارا می باشند. هر دو مکان درنهایت به دنبال هدفی مشترکند و آن هم رسیدن به مرتبه ی متعالی و وصول به درگاه حق می باشد.

کلیدواژه ها:

نماد ، معماری ، مسجد ، کلیسا