عوامل موثر بر اخلاق حرفه ای کارکنان آموزشی دانشگاه های شهر تهران

اخلاق، صرفاً به مجموعه اعتقادات ذهنی و باورها و ارزش داوری های انتزاعی محدود نمی شود، بلکه فراتر از آن ها، نحوه خاصی از زندگی است. رفتارهای اخلاقی در واقع شیوه معینی از زیستن است. صرف توصیه افراد به خوب عمل کردن واخلاق حسنه داشتن، آن هارا متخلق نمی کند. فرد باید چگونگی رعایت آن را نیز بداند. اخلاقی بودن یک سازمان، در واقع، به سبک خاصی از زندگی آن سازمان اشاره دارد. اخلاقی بودن سازمان هرگز به مجموعه باورهای اخلاقی که در منشور اخلاقی شرکت آمده محدود نمی شود، بلکه سازمانی اخلاقی است که زندگی آن و سبک تعامل آن با محیط و حیات گروهی اعضای آن در همه لحظه ها، اخلاقی باشد. شایان ذکر است که رعایت اخلاق حرفه ای از جانب کارکنان، چیزی جز رعایت حقوق مردم در کسب و کار نیست و مهمترین حق مردم احترام اصیل و نامشروط آن هاست. به تعبیر فوکویاما، اگر افراد تنها بر گرایش نفع فردی(معقول) عمل کنند، آنگاه چیزهای سرنوشت ساز دیگری چون تهور و سرزندگی، از خودگذشتگی، نیکوکاری یا هرگونه فضایل دیگر را که به جامعه قابلیت زیست و بقاء و تکامل تاریخی می دهد، در میان نخواهد بود. توجه به ارزش های اصیل اخلاقی ، افزایش رضایت مشتری، اعتمادآفرینی، افزایش انگیزش، جذب منابع مالی، جذب منابع انسانی حرفه ای و مزیت رقابتی را درپی دارد. دانشگاه نیز به عنوان یک مرکز پژوهشی و آموزشی در تعامل با دانشجو، استاد، کارکنان و محیط بیرونی باید اخلاقی باشد. فراتر از این ، توجه به نقش داهبردی دانشگاه در ترویج اخلاق حرفه ای در مشاغل و سازمان ها ضرورت اخلاقی بودن سازمان دانشگاه را بیشتر نشان می دهد. دانشگاه برای نهادینه سازی اخلاق در فرهنگ سازمانی خود محتاج ترویج مستمر و اثر بخش اخلاق در همه ارکان سازمان (استادان، مدیران، دانشجویان، کارکنان، شرح وظایف، آیین نامه ها، ساختارو...) است. تحقق اهداف والای آموزش عالی در جوامع مختلف نیازمند رعایت اصول و معیارهای اخلاقی در آموزش، توسط کارکنان جامعه آموزشی در هر کشوراست. از این رو، رعایت اصول اخلاقی در حوزه آموزش عالی کشور توسط کارکنان آموزش در سطوح و بخش های مختلف، جای بسی تعمق دارد. پژوهش حاضر تمرکز خود را به بررسی عوامل موثر بر اخلاق حرفه ای کارکنان دانشگاه های شهر تهران از دیدگاه آنان اختصاص داده است.

کلیدواژه ها:

اخلاق ، اخلاق حرفه ای ، آموزش عالی