افزایش مقاومت به خشکی زرد تاغ نماد مقابله با گردوغبار و کنترل اثرات مخرب فرسایش بادی با استفاده از تنشهای ابی خشکی پریودیک

پارامترهای اسمزی و ارتجاعی شاخساره های زرد تاغ بعد از القا خشکی مورد مطالعه قرارگرفت . بررسی تغییرات پارامترهای روابط آبی در جهت بهبود مقاومت به خشکی این گونه از طریق القاء خشکی های دوره ای و روشن نمودن مکانیسم های فیزیولوژیک این گیاه در پاسخ به کم آبی و خشکی از جمله اهداف این مطالعه بوده است برای این کار روش محفظه فشار به کار گرفته شد. با این روش منحنی های فشار - حجم ترسیم شد و از طریق تجزیه و تحلیل آنها پارامترهای روابط ابی گیاه به دست آمد. خشکی نسبتا ملایم از طریق عدم آبیاری به نهالها القاء شد به گونه ای که بعد از دو هفته پتانسیل آب شاخساره نهالهای زرد تاغ به 14/1- بار رسید خشکی نسبتا شدید نیز به همین ترتیب ولی بعد از چهار هفته ممانعت از ابیاری القا شد بطوریکه پتانسیل آب شاخساره های زرد تاغ به 25/1- بار تقلیل یافت. خشکی نسبتا ملایم برای شش دوره و خشکی نسبتا شدید برای یازده دوره متوالی تکرار شد. در هر دو سری ازمایش پتانسیل آب نهالهای شاهد که هر دو روز یکبار ابیاری می شدند. در حدود 10/8- بار ثابت باقی ماند براساس نتایج به دست آمده اگرچه القا خشکی نسبتا ملایم به نهالهای این گونه تاغ موجب افزایش خاصیت ارتجاعی بافتهای شاخساره ای شد ولی بر پتانسیل اسمزی آن تاثیر معنی داری نداشت.

کلیدواژه ها:

پتانسیل آب پتانسیل اسمزی ، تاغ ، خشکی