تاثیر کاهش بارندگی بر کارایی جنگل های تاغ در عرصه های بیابانی از طریق کاهش رشد و عملکرد رویشی آنها طی یک دوره آماری چهارده ساله (1375 لغایت 1388) مطالعه موردی: دشت یزد- اردکان

اگرچه تاغ (Haloxylonaphyllum) به عنوان یکی از گونه های مقاوم به خشکی مطرح بوده و به عنوان مهم ترین گیاه در تثبیت شن و بیابان زدایی کاربرد گسترده ای دارد، با این وجود نیاز های آبی آن برای بهره گیری از پتانسیل ارزشمند آن بر اساس رطوبت خاک می بایست صورت گیرد. این پژوهش با هدف تعیین میزان خسارت های وارد شده به تاغ زارهای دست کاشت دشت یزد- اردکان، ناشی از خشکسالی های اخیر با استفاده از نتایج حاصل از آزمایشات لایسیمتری و داده­های هواشناسی انجام شده است. روند بارش های جوی در دو دهه اخیر نشان دهنده نوسانات شدید بارندگی و کاهش میانگین بارنگی بلند مدت بوده است. آمارهای به دست آمده طی چهارده سال اخیر (از سال 1375 لغایت 1388) نشان از کاهش میانگین بارندگی از 69 میلیمتر به 34/49 میلیمتر در این منطقه دارد که کمبودی را در حدود 8/78 مترمکعب آب برای هر هکتار جنگل تاغ به همراه داشته است. این میزان کمبود آب موجب کاهش زیست­توده گیاه تاغ با لحاظ نمودن 115 اصله در هکتار به مقدار 236 کیلوگرم ماده خشک در هکتار شده است. کاهش رشد و عملکرد زیست توده، پیامدهایی را از جمله ایجاد رقابت و کاهش دیرزیستی به همراه داشته که تمامی آن ها منجر به کاهش کارایی این گیاه در تثبیت شن های روان خواهد شد.

کلیدواژه ها:

تاغ ، خشکسالی ، دشت یزد- اردکان ، عملکرد رویشی