اثرات رشداقتصادی بخش کشاورزی بربیابان زایی درایران (مطالعه موردی:استان اصفهان )

بیابانزایی1به روند تخریب اکوسیستم های شکننده و ناپایداری گفته میشود که در اثر تغییرکاربری یا فشار بر روی اراضی توسط دخالتهای انسانی گسترش مییابد و در نهایت منجر به کاهش تولید بیولوژیک میگردد. بیابانزایی یکی از مهمترین نگرانیهای زیست محیطی و مانع عمده برای برآورده ساختن نیازهای اساسی انسان است و با افزایش فشارهای انسانی و تغییرات آب و هوایی به طور مداوم تهدید میشود.بیابانزایی، یک نوع تخریب زمین است، که در آن زمینهای حاصلخیز بیابان میشوند. این فرایندهای اجتماعی و زیست محیطی بر زمینها و گیاهانی که برای تامین غذا، آب و کیفیت هوا ضروری هستند تاثیرگذارند تخریب زمین و بیابانزایی میتواند سلامت انسان را از راه های پیچیدهای تحت تاثیر قرار دهد. همانطور که زمین در حال تخریب است و در بعضی از نقاط بیابان گسترش و تولید مواد غذایی کاهش و منابع آب خشک میشوند، جمعیتها به سمت مناطق دیگر حرکت میکنند. این مهاجرتها با توجه به ظرفیت محدود شهرها برای ارایه امکانات و خدمات مشکلات جدی اجتماعی اقتصادی در پی خواهد داشت. در این پژوهش رابطه بلندمدت و کوتاهمدت بین متغیرهای بیابانزایی، تولید ناخالص بخش کشاورزی، مساحت جنگل، متوسط بارش سالانه، سرمایهگذاری انجام شده برای مقابله با بیابانها در قالب فرضیه زیستی کوزنتس و با استفاده از الگوی خودرگرسیونی با وقفه-های توضیحی ARDL در سالهای 1365-1394 برای استان اصفهان مورد بررسی قرار گرفته است. نتایج نشان داد که شکل U معکوس فرضیه زیست محیطی کوزنتس در استان اصفهان تایید میشود.

کلیدواژه ها:

گسترش بیابان ، رشد اقتصادی کشاورزی ، فرضیه زیست محیطی کوزنتس ، روش خودرگرسیونی با وقفه های توضیحی (ARDL) ، اصفهان